Woorden

Het is 6 december en het hagelt. De harde wind maakt dat de hagel tegen de ramen tikt en doet me beseffen hoe fijn het is om in een lekker warm huis te mogen wonen.

Terwijl ik het bad vol laat lopen - ik ben namelijk gek op het nemen van een lekker warm bad - gaan er flarden van tekst door mijn hoofd. Woorden, zinnen en hele stukken tekst gaan door mij heen. Waar te beginnen. Überhaupt iets opschrijven?

Heb ik een keus? Nee! Dat is voor mij zo helder als glas. Er bestaat niet zoiets als vrije keuze. Keuzes zijn er volop, dat is waar. Maar wie is die persoon die kan kiezen? Ik kan haar niet vinden.

En toch ben ik overal. Ik ben in het horen, in het zien, in het voelen, in het ruiken, in het denken en in het ervaren. Ah, en omdat het fijn is om iets lekkers te kunnen eten, ben ik dus ook in het proeven. Immers als ik er niet ben kan er niets ervaren worden. Misschien ben ik dan het horen, zien, ervaren, proeven, ruiken en denken zelf. Of datgene wat al die dingen mogelijk maakt, dat wat er aan vooraf en voorbij gaat. Niet-iets, "Bewustzijn".

Daarom is Verlichting, om het beestje maar bij de naam te noemen, voor jou als persoon helemaal niks aan. Want als jij er niet meer bent, wie ervaart en geniet deze Verlichting dan?

Ik moet er blijkbaar eerst zijn om wat dan ook te kunnen ervaren. Anders gezegd: "Ik moet mezelf er tussen zetten om iets te ervaren". Zo schep ik vanzelf een denkbeeldige afstand tussen mijzelf en dat wat op dat moment ervaren wordt. En zo maak ik van wat Eén is Twee. Zo creëren we dualiteit. En dat is het spel dat we met zijn allen spelen. Ook wel "Leela" genoemd, ofwel " Het Goddelijk Spel van het Zelf" en "de dans van Bewustzijn".

Maar ik wil het helemaal niet ingewikkeld maken. Ik wilde het eigenlijk überhaupt niet over ervaringen hebben. Want ervaringen kunnen leuk, minder leuk of zelfs vervelend zijn, maar ervaringen zijn wat mij betreft niet zo interessant. Alle ervaringen gaan weer voorbij. Een zin die mij altijd bijgebleven is, is: "Ook dit gaat weer voorbij". "This too shall pass"!

Nee, persoonlijk vind ik het interessanter om diegene die ervaart te ontdekken en te ontmaskeren. En eerlijk gezegd kan ik mezelf overal en nergens vinden. Onder anderen Jeff Foster heeft er meerdere boeken over geschreven. Bijvoorbeeld "Leven zonder Middelpunt", ofwel "Life without a Centre".

Maar ja, wat heb je aan woorden als ze niet tot werkelijk inzicht leiden. Woorden zijn slechts woorden. Het werkelijke inzicht kan namelijk met geen woord beschreven worden. Hooguit verwijzen ze naar "Dat wat niet verwoord kan worden". De zogenaamde vingerwijzingen naar de maan.

En ondanks het feit dat ik geen vrije keuze ervaar, wordt er toch gekozen om iets op te schrijven. Of beter zou zijn om te zeggen: "De keuze en het schrijven doen zich voor". Wat fijn dat er woorden bestaan om mezelf uit te drukken. En ik kan niks anders doen dan dit ervaren en zien. Verrassend is ook dat ik van tevoren van alles kan bedenken om op te schrijven maar dat terwijl ik dit typ de inhoud zijn eigen leven leidt en het verhaal zich woord na woord ontvouwt. Het lijkt het Leven zelf wel!