Veel mensen beginnen hun zoektocht vanuit een, in meer of mindere mate, vermeende staat van lijden.
In ieder geval begin je een zoektocht omdat je het idee hebt iets te missen en hoop je iets te vinden.
Bij sommige mensen, ook als ze zich niet met dit onderwerp bezighouden, is de realisatie er ineens en bij anderen lijkt er een lange weg aan vooraf te gaan.
Eckhart Tolle beschrijft in zijn boek "De kracht van het NU", hoe hij leefde in een toestand van bijna onophoudelijke angst, afgewisseld met perioden van suïcidale depressiviteit.
Op een ochtend, vlak na zijn 29e verjaardag, werd hij wakker met een gevoel van onuitsprekelijke angst. Hij voelde een diepe zinloosheid en afkeer van de wereld. Het ergste vond hij echter zijn eigen bestaan.
Hij had de gedachte dat hij niet meer met
zichzelf kon leven. En deze zin resulteerde in een totale transformatie.
Hij dacht: " Ik èn mezelf?" Zijn er dan twee?
En dat was blijkbaar het
startschot voor zelfrealisatie.
Hoe vaak had ik die gedachte destijds (enkel een gedachte Nu) wel niet. En bij mij gebeurde er niks!
Nou ja, in ieder geval geen alles overheersende en veranderende
transformatie. Zeer komisch.
Ook Osho vertelt in "Osho, Zijn verhaal", dat hij voorafgaande aan zijn verlichting toch echt dacht gek te worden. Terwijl hij ergens ook wist wat er aan het gebeuren was. De mensen om hem heen maakten zich meer zorgen om hem dan hijzelf.
Osho beschrijft op een moment in "Osho Autobiografie", en ik citeer: "Het was een leegte, en leegte maakt je gek. Maar leegte is de enige poort tot het goddelijke. Dat betekent dat alleen zij die bereid zijn om gek te worden, ooit aankomen; en niemand anders".
Verderop zegt hij: "De hele zaak is belachelijk omdat wij verlicht geboren worden. En iets nastreven dat al werkelijkheid is, is het allerdwaaste.
Als je het al hebt kun je het niet bereiken".
Verder zijn er natuurlijk tal van andere verhalen van inmiddels bekende satsanggevers die leden aan depressie en/of andere problemen met zichzelf en het leven hadden.
Bovengenoemde verhalen zijn natuurlijk maar voorbeelden. Denk niet dat er een juiste manier of weg is om je te realiseren dat je het gezochte Zelf bent. Alle eventuele ervaringen, voorafgaand aan realisatie, zijn voor een ieder anders. Hoe prachtig en "mystiek" dan ook, het blijft slechts een ervaring.
"Dit" "Zijn" is niet afhankelijk van welke ervaring dan ook.
Zolang je denkt dat er buiten Jou iets of iemand te vinden is om tot deze realisatie te komen zal zoeken zich voordoen. Zoeken is dan nodig om te realiseren dat er buiten jouw Zijn (Zelf Zijn) niks wezenlijks te vinden is.
Dat er niemand is die verlicht kan worden.
Zolang zoeken zich voordoet zijn er talloze wegen die zich voordoen. Je kunt bijvoorbeeld in (spirituele) therapie gaan, mediteren, satsang bezoeken en natuurlijk allerhande boeken lezen over dit onderwerp.
Er zijn meerdere wegen denkbaar, de een is niet beter dan de ander, maar wel verschillend.
In dat verband verwijst Justus Kramer Schippers in zijn boek "Leven vanuit neutraliteit" naar drie wegen in de yoga.
Ik geef ze hieronder letterlijk weer omdat ik weet dat er lezers zijn die het leuk vinden om dit te weten.
Het pad van de Karma Yoga is het pad waarbij de zoeker naar waarheid en verlichting zich
zodanig aan de hem toevertrouwde taken wijdt, zo in zijn werk opgaat,
dat alle aandacht volledig wordt geschonken aan de onderhanden taak. Die
mens leeft in de volledige toewijding aan zijn taak, volstrekt in het
hier en nu, waardoor angst en denken geen kans krijgen. Daarmee krijgt
het geïdentificeerd ego geen kans zich te manifesteren, om tenslotte op
te lossen. Hiernaar wordt verwezen als de zen-meester zegt: "Wilt U
verlichting? Ga dan afwassen". Dit doe je met heel je hart, ziel en aandacht. Je laat je niet afleiden door tijdens het afwassen over andere dingen na te denken. Feitelijk een vorm van mediteren dus.
De tweede weg, Bhakti Yoga, voert ons in de richting van de
totale aanbidding en overgave aan de Goeroe, of de leermeester die ons
op het geestelijk pad begeleidt richting verlichting. De idee erachter
is dat als de aanbidding zo volledig is, dat in wezen het ego, of
althans de identificatie ermee en het gevoel over een vrije wil te
beschikken volledig afvalt. Daarmee zijn wij dan op hetzelfde punt
aanbeland, als bij de Karma Yoga.
Tenslotte is er de Jnana Yoga, ofwel het pad
van wijsheid en inzicht. De zoektocht naar verlichting begint met het
opbouwen van een stevig en goed ontwikkeld ego, dat (denkt) met volle
teugen het eigen leven in handen te kunnen krijgen. Totdat ergens op het
pad begint te gloren, dat niet aan alle pijn van het leven valt te
ontkomen. En zoals we het ego al eerder aangeduid hebben als een
warmtezoekende raket, kan het niet anders dan gaan zoeken naar
verlichting. Het gaat zich vragen stellen over de aard van de
werkelijkheid, waarom er überhaupt een werkelijkheid bestaat. Het gaat
zoeken totdat het erachter komt dat wat hij is, niet is wat hij denkt te
zijn. Hij komt erachter dat hij niet het ego kan zijn, omdat hij niet
tegelijk waarnemer van het object (het ego) en het object zelf kan zijn.
Zo begrijpt hij dat hij ook niet zijn lichaam kan zijn, op basis van
dezelfde redenering. Wie is hij dan wel? Uiteindelijk komt hij tot het
inzicht dat "hij" alleen maar bewustzijn is, waarin zich een
onpersoonlijk proces afspeelt, een droom, waarin ego's figureren,
waarbij geen onderscheid meer te maken is tussen zijn ego en dat van
anderen. Hij ziet dus in dat het ego, wat hij ooit dacht te zijn op zoek
ging naar wat hij altijd al was en is: Bewustzijn. Ook langs deze weg
wordt hetzelfde doel bereikt: ontmaskering van het ego en de daarmee
gepaard gaande disidentificatie.
Alle wegen komen uit op hetzelfde
doel.
Je bent al in Rome om het zo maar te zeggen. Je bent altijd al Hier.
En te midden van "Dit" "Hier", kan het "je" zomaar dagen dat in het centrum van "Dit" "Hier" er niemand te vinden is.
In het midden van dit Zijn, zij het nou boos Zijn, angstig Zijn, pijn Zijn of vrolijk Zijn, is er niemand te vinden.
En zonder iemand is er niemand die lijdt.
Niemand die zoekt en niemand die vindt.
Er is geen juiste manier van doen en laten. Geen juiste manier van voelen. Geen juiste manier van praten. Geen juiste manier van Zien en Zijn.
Vrij van iets of iemand anders Zijn.
Er is enkel Dit Zien. Dit Zijn.
En geen enkel concept, idee en ervaring (hoe "werelds" of "mystiek" dan ook) is Hier van toepassing.
Dit Zijn is altijd al het geval.
Een
Zijn
