Diepe dankbaarheid Hier.
Alles
Niets
Iemand
Niemand
Life Is the Guru
Life Is All
All Is Grace
Namaste!
woensdag 19 december 2012
dinsdag 18 december 2012
Alle wegen leiden naar Rome
Veel mensen beginnen hun zoektocht vanuit een, in meer of mindere mate, vermeende staat van lijden.
In ieder geval begin je een zoektocht omdat je het idee hebt iets te missen en hoop je iets te vinden.
Bij sommige mensen, ook als ze zich niet met dit onderwerp bezighouden, is de realisatie er ineens en bij anderen lijkt er een lange weg aan vooraf te gaan.
Eckhart Tolle beschrijft in zijn boek "De kracht van het NU", hoe hij leefde in een toestand van bijna onophoudelijke angst, afgewisseld met perioden van suïcidale depressiviteit.
Op een ochtend, vlak na zijn 29e verjaardag, werd hij wakker met een gevoel van onuitsprekelijke angst. Hij voelde een diepe zinloosheid en afkeer van de wereld. Het ergste vond hij echter zijn eigen bestaan.
Hij had de gedachte dat hij niet meer met zichzelf kon leven. En deze zin resulteerde in een totale transformatie.
Hij dacht: " Ik èn mezelf?" Zijn er dan twee?
En dat was blijkbaar het startschot voor zelfrealisatie.
Hoe vaak had ik die gedachte destijds (enkel een gedachte Nu) wel niet. En bij mij gebeurde er niks! Nou ja, in ieder geval geen alles overheersende en veranderende transformatie. Zeer komisch.
Ook Osho vertelt in "Osho, Zijn verhaal", dat hij voorafgaande aan zijn verlichting toch echt dacht gek te worden. Terwijl hij ergens ook wist wat er aan het gebeuren was. De mensen om hem heen maakten zich meer zorgen om hem dan hijzelf.
Osho beschrijft op een moment in "Osho Autobiografie", en ik citeer: "Het was een leegte, en leegte maakt je gek. Maar leegte is de enige poort tot het goddelijke. Dat betekent dat alleen zij die bereid zijn om gek te worden, ooit aankomen; en niemand anders".
Verderop zegt hij: "De hele zaak is belachelijk omdat wij verlicht geboren worden. En iets nastreven dat al werkelijkheid is, is het allerdwaaste.
Als je het al hebt kun je het niet bereiken".
Verder zijn er natuurlijk tal van andere verhalen van inmiddels bekende satsanggevers die leden aan depressie en/of andere problemen met zichzelf en het leven hadden.
Bovengenoemde verhalen zijn natuurlijk maar voorbeelden. Denk niet dat er een juiste manier of weg is om je te realiseren dat je het gezochte Zelf bent. Alle eventuele ervaringen, voorafgaand aan realisatie, zijn voor een ieder anders. Hoe prachtig en "mystiek" dan ook, het blijft slechts een ervaring.
"Dit" "Zijn" is niet afhankelijk van welke ervaring dan ook.
Zolang je denkt dat er buiten Jou iets of iemand te vinden is om tot deze realisatie te komen zal zoeken zich voordoen. Zoeken is dan nodig om te realiseren dat er buiten jouw Zijn (Zelf Zijn) niks wezenlijks te vinden is.
Dat er niemand is die verlicht kan worden.
Zolang zoeken zich voordoet zijn er talloze wegen die zich voordoen. Je kunt bijvoorbeeld in (spirituele) therapie gaan, mediteren, satsang bezoeken en natuurlijk allerhande boeken lezen over dit onderwerp.
Er zijn meerdere wegen denkbaar, de een is niet beter dan de ander, maar wel verschillend.
In dat verband verwijst Justus Kramer Schippers in zijn boek "Leven vanuit neutraliteit" naar drie wegen in de yoga.
Ik geef ze hieronder letterlijk weer omdat ik weet dat er lezers zijn die het leuk vinden om dit te weten.
Het pad van de Karma Yoga is het pad waarbij de zoeker naar waarheid en verlichting zich zodanig aan de hem toevertrouwde taken wijdt, zo in zijn werk opgaat, dat alle aandacht volledig wordt geschonken aan de onderhanden taak. Die mens leeft in de volledige toewijding aan zijn taak, volstrekt in het hier en nu, waardoor angst en denken geen kans krijgen. Daarmee krijgt het geïdentificeerd ego geen kans zich te manifesteren, om tenslotte op te lossen. Hiernaar wordt verwezen als de zen-meester zegt: "Wilt U verlichting? Ga dan afwassen". Dit doe je met heel je hart, ziel en aandacht. Je laat je niet afleiden door tijdens het afwassen over andere dingen na te denken. Feitelijk een vorm van mediteren dus.
De tweede weg, Bhakti Yoga, voert ons in de richting van de totale aanbidding en overgave aan de Goeroe, of de leermeester die ons op het geestelijk pad begeleidt richting verlichting. De idee erachter is dat als de aanbidding zo volledig is, dat in wezen het ego, of althans de identificatie ermee en het gevoel over een vrije wil te beschikken volledig afvalt. Daarmee zijn wij dan op hetzelfde punt aanbeland, als bij de Karma Yoga.
Tenslotte is er de Jnana Yoga, ofwel het pad van wijsheid en inzicht. De zoektocht naar verlichting begint met het opbouwen van een stevig en goed ontwikkeld ego, dat (denkt) met volle teugen het eigen leven in handen te kunnen krijgen. Totdat ergens op het pad begint te gloren, dat niet aan alle pijn van het leven valt te ontkomen. En zoals we het ego al eerder aangeduid hebben als een warmtezoekende raket, kan het niet anders dan gaan zoeken naar verlichting. Het gaat zich vragen stellen over de aard van de werkelijkheid, waarom er überhaupt een werkelijkheid bestaat. Het gaat zoeken totdat het erachter komt dat wat hij is, niet is wat hij denkt te zijn. Hij komt erachter dat hij niet het ego kan zijn, omdat hij niet tegelijk waarnemer van het object (het ego) en het object zelf kan zijn. Zo begrijpt hij dat hij ook niet zijn lichaam kan zijn, op basis van dezelfde redenering. Wie is hij dan wel? Uiteindelijk komt hij tot het inzicht dat "hij" alleen maar bewustzijn is, waarin zich een onpersoonlijk proces afspeelt, een droom, waarin ego's figureren, waarbij geen onderscheid meer te maken is tussen zijn ego en dat van anderen. Hij ziet dus in dat het ego, wat hij ooit dacht te zijn op zoek ging naar wat hij altijd al was en is: Bewustzijn. Ook langs deze weg wordt hetzelfde doel bereikt: ontmaskering van het ego en de daarmee gepaard gaande disidentificatie.
Alle wegen komen uit op hetzelfde doel.
Je bent al in Rome om het zo maar te zeggen. Je bent altijd al Hier.
En te midden van "Dit" "Hier", kan het "je" zomaar dagen dat in het centrum van "Dit" "Hier" er niemand te vinden is.
In het midden van dit Zijn, zij het nou boos Zijn, angstig Zijn, pijn Zijn of vrolijk Zijn, is er niemand te vinden.
En zonder iemand is er niemand die lijdt.
Niemand die zoekt en niemand die vindt.
Er is geen juiste manier van doen en laten. Geen juiste manier van voelen. Geen juiste manier van praten. Geen juiste manier van Zien en Zijn.
Vrij van iets of iemand anders Zijn.
Er is enkel Dit Zien. Dit Zijn.
En geen enkel concept, idee en ervaring (hoe "werelds" of "mystiek" dan ook) is Hier van toepassing.
Dit Zijn is altijd al het geval.
Een
Zijn
In ieder geval begin je een zoektocht omdat je het idee hebt iets te missen en hoop je iets te vinden.
Bij sommige mensen, ook als ze zich niet met dit onderwerp bezighouden, is de realisatie er ineens en bij anderen lijkt er een lange weg aan vooraf te gaan.
Eckhart Tolle beschrijft in zijn boek "De kracht van het NU", hoe hij leefde in een toestand van bijna onophoudelijke angst, afgewisseld met perioden van suïcidale depressiviteit.
Op een ochtend, vlak na zijn 29e verjaardag, werd hij wakker met een gevoel van onuitsprekelijke angst. Hij voelde een diepe zinloosheid en afkeer van de wereld. Het ergste vond hij echter zijn eigen bestaan.
Hij had de gedachte dat hij niet meer met zichzelf kon leven. En deze zin resulteerde in een totale transformatie.
Hij dacht: " Ik èn mezelf?" Zijn er dan twee?
En dat was blijkbaar het startschot voor zelfrealisatie.
Hoe vaak had ik die gedachte destijds (enkel een gedachte Nu) wel niet. En bij mij gebeurde er niks! Nou ja, in ieder geval geen alles overheersende en veranderende transformatie. Zeer komisch.
Ook Osho vertelt in "Osho, Zijn verhaal", dat hij voorafgaande aan zijn verlichting toch echt dacht gek te worden. Terwijl hij ergens ook wist wat er aan het gebeuren was. De mensen om hem heen maakten zich meer zorgen om hem dan hijzelf.
Osho beschrijft op een moment in "Osho Autobiografie", en ik citeer: "Het was een leegte, en leegte maakt je gek. Maar leegte is de enige poort tot het goddelijke. Dat betekent dat alleen zij die bereid zijn om gek te worden, ooit aankomen; en niemand anders".
Verderop zegt hij: "De hele zaak is belachelijk omdat wij verlicht geboren worden. En iets nastreven dat al werkelijkheid is, is het allerdwaaste.
Als je het al hebt kun je het niet bereiken".
Verder zijn er natuurlijk tal van andere verhalen van inmiddels bekende satsanggevers die leden aan depressie en/of andere problemen met zichzelf en het leven hadden.
Bovengenoemde verhalen zijn natuurlijk maar voorbeelden. Denk niet dat er een juiste manier of weg is om je te realiseren dat je het gezochte Zelf bent. Alle eventuele ervaringen, voorafgaand aan realisatie, zijn voor een ieder anders. Hoe prachtig en "mystiek" dan ook, het blijft slechts een ervaring.
"Dit" "Zijn" is niet afhankelijk van welke ervaring dan ook.
Zolang je denkt dat er buiten Jou iets of iemand te vinden is om tot deze realisatie te komen zal zoeken zich voordoen. Zoeken is dan nodig om te realiseren dat er buiten jouw Zijn (Zelf Zijn) niks wezenlijks te vinden is.
Dat er niemand is die verlicht kan worden.
Zolang zoeken zich voordoet zijn er talloze wegen die zich voordoen. Je kunt bijvoorbeeld in (spirituele) therapie gaan, mediteren, satsang bezoeken en natuurlijk allerhande boeken lezen over dit onderwerp.
Er zijn meerdere wegen denkbaar, de een is niet beter dan de ander, maar wel verschillend.
In dat verband verwijst Justus Kramer Schippers in zijn boek "Leven vanuit neutraliteit" naar drie wegen in de yoga.
Ik geef ze hieronder letterlijk weer omdat ik weet dat er lezers zijn die het leuk vinden om dit te weten.
Het pad van de Karma Yoga is het pad waarbij de zoeker naar waarheid en verlichting zich zodanig aan de hem toevertrouwde taken wijdt, zo in zijn werk opgaat, dat alle aandacht volledig wordt geschonken aan de onderhanden taak. Die mens leeft in de volledige toewijding aan zijn taak, volstrekt in het hier en nu, waardoor angst en denken geen kans krijgen. Daarmee krijgt het geïdentificeerd ego geen kans zich te manifesteren, om tenslotte op te lossen. Hiernaar wordt verwezen als de zen-meester zegt: "Wilt U verlichting? Ga dan afwassen". Dit doe je met heel je hart, ziel en aandacht. Je laat je niet afleiden door tijdens het afwassen over andere dingen na te denken. Feitelijk een vorm van mediteren dus.
De tweede weg, Bhakti Yoga, voert ons in de richting van de totale aanbidding en overgave aan de Goeroe, of de leermeester die ons op het geestelijk pad begeleidt richting verlichting. De idee erachter is dat als de aanbidding zo volledig is, dat in wezen het ego, of althans de identificatie ermee en het gevoel over een vrije wil te beschikken volledig afvalt. Daarmee zijn wij dan op hetzelfde punt aanbeland, als bij de Karma Yoga.
Tenslotte is er de Jnana Yoga, ofwel het pad van wijsheid en inzicht. De zoektocht naar verlichting begint met het opbouwen van een stevig en goed ontwikkeld ego, dat (denkt) met volle teugen het eigen leven in handen te kunnen krijgen. Totdat ergens op het pad begint te gloren, dat niet aan alle pijn van het leven valt te ontkomen. En zoals we het ego al eerder aangeduid hebben als een warmtezoekende raket, kan het niet anders dan gaan zoeken naar verlichting. Het gaat zich vragen stellen over de aard van de werkelijkheid, waarom er überhaupt een werkelijkheid bestaat. Het gaat zoeken totdat het erachter komt dat wat hij is, niet is wat hij denkt te zijn. Hij komt erachter dat hij niet het ego kan zijn, omdat hij niet tegelijk waarnemer van het object (het ego) en het object zelf kan zijn. Zo begrijpt hij dat hij ook niet zijn lichaam kan zijn, op basis van dezelfde redenering. Wie is hij dan wel? Uiteindelijk komt hij tot het inzicht dat "hij" alleen maar bewustzijn is, waarin zich een onpersoonlijk proces afspeelt, een droom, waarin ego's figureren, waarbij geen onderscheid meer te maken is tussen zijn ego en dat van anderen. Hij ziet dus in dat het ego, wat hij ooit dacht te zijn op zoek ging naar wat hij altijd al was en is: Bewustzijn. Ook langs deze weg wordt hetzelfde doel bereikt: ontmaskering van het ego en de daarmee gepaard gaande disidentificatie.
Alle wegen komen uit op hetzelfde doel.
Je bent al in Rome om het zo maar te zeggen. Je bent altijd al Hier.
En te midden van "Dit" "Hier", kan het "je" zomaar dagen dat in het centrum van "Dit" "Hier" er niemand te vinden is.
In het midden van dit Zijn, zij het nou boos Zijn, angstig Zijn, pijn Zijn of vrolijk Zijn, is er niemand te vinden.
En zonder iemand is er niemand die lijdt.
Niemand die zoekt en niemand die vindt.
Er is geen juiste manier van doen en laten. Geen juiste manier van voelen. Geen juiste manier van praten. Geen juiste manier van Zien en Zijn.
Vrij van iets of iemand anders Zijn.
Er is enkel Dit Zien. Dit Zijn.
En geen enkel concept, idee en ervaring (hoe "werelds" of "mystiek" dan ook) is Hier van toepassing.
Dit Zijn is altijd al het geval.
Een
Zijn
maandag 17 december 2012
Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden
Ruim zeven jaar geleden fietste ik op een zondag van de bibliotheek naar huis. Welke gedachten zich tijdens het fietsen zoal voordeden weet ik niet meer. Maar ik ga er vanuit dat het gedachten waren over de aard van "de werkelijkheid".
Ik ga daar vanuit omdat ik dat feitelijk het enige echt interessante onderwerp vond én omdat ik me de volgende gedachte nog erg goed kan herinneren.
In ieder geval denk ik dat nu, zittend aan tafel, terwijl ik dit typ. Slechts een gedachte die zich nu voordoet over een vermeende gedachte, die zich ook enkel en alleen maar nu voordoet.
Het verleden enkel een gedachte. De toekomst enkel een gedachte. En in het Hier en Nu? Hier-Nu gebeurt er niet werkelijk iets. In ieder geval niet-iets "werkelijks".
"Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden", was de gedachte die al fietsend door mij heen ging. Ik ben bijbels opgevoed, dus ik weet dat deze uitspraak afwijkt van de in de bijbel voorkomende zin: "Niet mijn wil maar Uw wil geschiede". Deze bijbelse uitspraak gaat over overgave van je "persoonlijke wil" aan God.
Nee, ik dacht:
"Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden". Deze gedachte werd gevolgd door de volgende gedachtensprongen.
"Nee, "wil geschieden" klopt niet. "Wil geschieden" impliceert een toekomst, iets wat ooit nog zal gaan gebeuren. En dat klopt niet. Dat moet zijn: "U geschiedt. U gebeurt. U bent. Niet ik, als denkbeeldige belichaamde gedachte, maar U.
U als Bron, God, Liefde, Alles en Niets Zijn. Altijd. Hier en Nu. En Ik Ben Dat!"
Het was een soort aha-erlebnis. Een inzicht, zo je wil. Dat "moment" was helder dat "ik" niet mijn leven leefde maar het leven mij!
Ik als denkbeeldig belichaamd persoon had nooit iets gedaan en zal ook nooit iets doen.
Schaamte, schuld, oordeel en lijden slechts een denkbeeld van een denkbeeldige doener, die de dingen anders had kunnen en moeten doen.
Waarom juist deze zin door "mij" heen leek te gaan en waarom de daarop volgende gedachtenkronkels zich voordeden weet ik niet.
Hoezo "vrije wil" als je al niet weet wat "je volgende" gedachte zal zijn?
Wat ik wel denk te weten is dat vanaf "dat moment" lijden voor mij "persoonlijk" ophield te bestaan. Oh zeker, er waren daarna nog momenten dat lijden zich, voor niemand, leek voor te doen. Maar dat is nooit meer een probleem geweest. Dat werd en wordt gezien in Zijn. Er was en is niks te doen of te laten. Laten Zijn.
Simpel Zien. En dat is moeiteloos.
Jan Van Delden zegt altijd dat ook als "Het" eenmaal begrepen, gezien is, alle denkbeeldige Jantjes nog om aandacht vragen, nog gezien willen worden.
Dus zie ze gewoon allemaal voorbij komen. Jaloerse, lieve, foute, narrige, vrolijke, lijdende, begrijpende, leuke en minder leuke Jantjes.
Aan het eind van dat jaar ontmoette ik trouwens mijn man. En binnen een paar maand woonden wij samen en zijn we getrouwd. Niet dat dat er iets toe doet maar ik vind het leuk om dit te vermelden.
Dit schrijven heeft geen enkele zin en dient geen enkel doel. Ik heb geen enkel idee waarom ik überhaupt nog schrijf.
Inmiddels ook al weer lang geleden was ik eens bij een satsang bijeenkomst van Randolph. Ik ging met iemand mee die daar vaker kwam. Zelf was ik nog nooit bij hem geweest en ik was nieuwsgierig. Niks menselijks is mij vreemd.
Vrij snel na dat ik binnen was wist ik dat ik daar nooit meer heen zou gaan. Ik vond het een behoorlijk "guru-achtig" gebeuren. Aanbidders en "inner circle" mensen op de eerste rij die met veel aanbidding op hun gezicht naar en tegen hem opkeken.
Ondanks dat, zei hij wat mij betreft in het begin wel iets zinnigs. Hij zei: "Alles wat ik zeg is een leugen".
En deze zin gaat ook steeds door mij heen. Als ik met wie dan ook, waar dan ook over praat, als ik "anderen" of mezelf hoor en lees, en ook tijdens het schrijven van dit artikel vraag ik me af: "Waarom? Wat is er nog te zeggen? Het zijn allemaal leugens en ze doen "de waarheid" geweld aan".
Het enige wat nu in me opkomt is: "It's all entertainment".
"All the world's a stage and all the men and women merely players ", is natuurlijk een beroemde uitspraak van William Shakespeare.
Dus hoe zinnig, diepzinnig, dubbelzinnig, kunstzinnig en onzinnig deze gesproken woorden ook lijken te zijn. It's all for the show.
It's all just pretend.
The end!
Ik ga daar vanuit omdat ik dat feitelijk het enige echt interessante onderwerp vond én omdat ik me de volgende gedachte nog erg goed kan herinneren.
In ieder geval denk ik dat nu, zittend aan tafel, terwijl ik dit typ. Slechts een gedachte die zich nu voordoet over een vermeende gedachte, die zich ook enkel en alleen maar nu voordoet.
Het verleden enkel een gedachte. De toekomst enkel een gedachte. En in het Hier en Nu? Hier-Nu gebeurt er niet werkelijk iets. In ieder geval niet-iets "werkelijks".
"Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden", was de gedachte die al fietsend door mij heen ging. Ik ben bijbels opgevoed, dus ik weet dat deze uitspraak afwijkt van de in de bijbel voorkomende zin: "Niet mijn wil maar Uw wil geschiede". Deze bijbelse uitspraak gaat over overgave van je "persoonlijke wil" aan God.
Nee, ik dacht:
"Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden". Deze gedachte werd gevolgd door de volgende gedachtensprongen.
"Nee, "wil geschieden" klopt niet. "Wil geschieden" impliceert een toekomst, iets wat ooit nog zal gaan gebeuren. En dat klopt niet. Dat moet zijn: "U geschiedt. U gebeurt. U bent. Niet ik, als denkbeeldige belichaamde gedachte, maar U.
U als Bron, God, Liefde, Alles en Niets Zijn. Altijd. Hier en Nu. En Ik Ben Dat!"
Het was een soort aha-erlebnis. Een inzicht, zo je wil. Dat "moment" was helder dat "ik" niet mijn leven leefde maar het leven mij!
Ik als denkbeeldig belichaamd persoon had nooit iets gedaan en zal ook nooit iets doen.
Schaamte, schuld, oordeel en lijden slechts een denkbeeld van een denkbeeldige doener, die de dingen anders had kunnen en moeten doen.
Waarom juist deze zin door "mij" heen leek te gaan en waarom de daarop volgende gedachtenkronkels zich voordeden weet ik niet.
Hoezo "vrije wil" als je al niet weet wat "je volgende" gedachte zal zijn?
Wat ik wel denk te weten is dat vanaf "dat moment" lijden voor mij "persoonlijk" ophield te bestaan. Oh zeker, er waren daarna nog momenten dat lijden zich, voor niemand, leek voor te doen. Maar dat is nooit meer een probleem geweest. Dat werd en wordt gezien in Zijn. Er was en is niks te doen of te laten. Laten Zijn.
Simpel Zien. En dat is moeiteloos.
Jan Van Delden zegt altijd dat ook als "Het" eenmaal begrepen, gezien is, alle denkbeeldige Jantjes nog om aandacht vragen, nog gezien willen worden.
Dus zie ze gewoon allemaal voorbij komen. Jaloerse, lieve, foute, narrige, vrolijke, lijdende, begrijpende, leuke en minder leuke Jantjes.
Aan het eind van dat jaar ontmoette ik trouwens mijn man. En binnen een paar maand woonden wij samen en zijn we getrouwd. Niet dat dat er iets toe doet maar ik vind het leuk om dit te vermelden.
Dit schrijven heeft geen enkele zin en dient geen enkel doel. Ik heb geen enkel idee waarom ik überhaupt nog schrijf.
Inmiddels ook al weer lang geleden was ik eens bij een satsang bijeenkomst van Randolph. Ik ging met iemand mee die daar vaker kwam. Zelf was ik nog nooit bij hem geweest en ik was nieuwsgierig. Niks menselijks is mij vreemd.
Vrij snel na dat ik binnen was wist ik dat ik daar nooit meer heen zou gaan. Ik vond het een behoorlijk "guru-achtig" gebeuren. Aanbidders en "inner circle" mensen op de eerste rij die met veel aanbidding op hun gezicht naar en tegen hem opkeken.
Ondanks dat, zei hij wat mij betreft in het begin wel iets zinnigs. Hij zei: "Alles wat ik zeg is een leugen".
En deze zin gaat ook steeds door mij heen. Als ik met wie dan ook, waar dan ook over praat, als ik "anderen" of mezelf hoor en lees, en ook tijdens het schrijven van dit artikel vraag ik me af: "Waarom? Wat is er nog te zeggen? Het zijn allemaal leugens en ze doen "de waarheid" geweld aan".
Het enige wat nu in me opkomt is: "It's all entertainment".
"All the world's a stage and all the men and women merely players ", is natuurlijk een beroemde uitspraak van William Shakespeare.
Dus hoe zinnig, diepzinnig, dubbelzinnig, kunstzinnig en onzinnig deze gesproken woorden ook lijken te zijn. It's all for the show.
It's all just pretend.
The end!
vrijdag 14 december 2012
The unbearable lightness of Being
Niet goed hoeven zijn
Niet slecht hoeven zijn
Niet leuk hoeven zijn
Niet vervelend hoeven zijn
Niet gelukkig hoeven zijn
Niet ongelukkig hoeven zijn
Niet intelligent hoeven zijn
Niet onwetend hoeven zijn
Niet kritisch hoeven zijn
Niet naïef hoeven zijn
Niet aardig hoeven zijn
Niet gemeen hoeven zijn
Niet gevoelig hoeven zijn
Niet ongevoelig hoeven zijn
Niet makkelijk hoeven zijn
Niet moeilijk hoeven zijn
Niet vrolijk hoeven zijn
Niet somber hoeven zijn
Niet snel hoeven zijn
Niet langzaam hoeven zijn
Niet onbevreesd hoeven zijn
Niet bang hoeven zijn
Niet speciaal hoeven zijn
Niet gewoon hoeven zijn
Niet ingewikkeld hoeven zijn
Niet simpel hoeven zijn
Niet .......... hoeven zijn
Niet verlicht hoeven zijn
Niet onverlicht hoeven zijn
Niet anders hoeven zijn
Niet iemand hoeven zijn
Niet niemand hoeven zijn
Niet iets hoeven zijn
Niet niets hoeven zijn
Zonder bedoeling zijn
Zonder doel zijn
Ondraaglijk?
Voor wie?
Niet-iets Zijn
Is
Lightness of Being
Niet slecht hoeven zijn
Niet leuk hoeven zijn
Niet vervelend hoeven zijn
Niet gelukkig hoeven zijn
Niet ongelukkig hoeven zijn
Niet intelligent hoeven zijn
Niet onwetend hoeven zijn
Niet kritisch hoeven zijn
Niet naïef hoeven zijn
Niet aardig hoeven zijn
Niet gemeen hoeven zijn
Niet gevoelig hoeven zijn
Niet ongevoelig hoeven zijn
Niet makkelijk hoeven zijn
Niet moeilijk hoeven zijn
Niet vrolijk hoeven zijn
Niet somber hoeven zijn
Niet snel hoeven zijn
Niet langzaam hoeven zijn
Niet onbevreesd hoeven zijn
Niet bang hoeven zijn
Niet speciaal hoeven zijn
Niet gewoon hoeven zijn
Niet ingewikkeld hoeven zijn
Niet simpel hoeven zijn
Niet .......... hoeven zijn
Niet verlicht hoeven zijn
Niet onverlicht hoeven zijn
Niet anders hoeven zijn
Niet iemand hoeven zijn
Niet niemand hoeven zijn
Niet iets hoeven zijn
Niet niets hoeven zijn
Zonder bedoeling zijn
Zonder doel zijn
Ondraaglijk?
Voor wie?
Niet-iets Zijn
Is
Lightness of Being
donderdag 13 december 2012
Waarnemen
Helder is hoe woorden tekort schieten, of veel te veel zeggen over "dat wat niet benoemd kan worden".
En toch kan het nuttig blijken om taal te gebruiken om woorden te vormen om bijvoorbeeld zo te proberen te beschrijven wat Verlichting of Zelfrealisatie nu eigenlijk is. En bovenal wat het nou juist niet is.
Alleen het woord Verlichting al, of Zelfrealisatie. Elke keer als ik ze gebruik wordt er opgemerkt dat ik er eigenlijk een hekel aan heb. En zo kan ik nog wel wat woorden bedenken waar ik eigenlijk niks mee heb.
Maar woorden zijn in zichzelf natuurlijk nooit irritant.
Slechts letters die een woord vormen en woorden die zinnen vormen.
De letters, woorden en zinnen betekenen zonder interpretatie niet-iets.
Iedereen heeft zo zijn of haar eigen manier van denken en woordgebruik. Het denken is beperkt. Het kan het Geheel niet Zien of overzien.
Bewust, maar nog meer onbewust, selecteren en interpreteren we dat wat zich via de zintuigen elk moment lijkt voor te doen.
Afhankelijk van jouw programmering ruik, zie, hoor, proef en voel je wat je denkt te ruiken, te zien, te horen, te proeven en te voelen.
Dat de zintuigen je wel eens helemaal voor de gek kunnen houden komt misschien niet eens bij je op.
Via de zintuigen lijk je bijvoorbeeld een wereld buiten jezelf waar te nemen.
Dit heb je ook zo geleerd.
Conditionering, mentale- en gedrags-beïnvloeding door systematische inprogrammering met bepaalde informatie, veroorzaakt ook je manier van denken en als gevolg daarvan je manier van praten en woordgebruik.
Bij deconditionering vervang je het ene programma door de andere.
Alles wat we in ons leven leren is deze programmering.
Alle gedachten die zich voor lijken te doen zijn het gevolg van conditionering door je ouders/opvoeders, vriendenkring, school, werk, clubs, verenigingen, kerk, "spirituele" leraren en boeken.
Het spreekt dan voor zich dat je de wereld enkel ziet door je eigen "gekleurde" en zeer nauwe bril. Je ziet dus maar een deel. En wat je ziet, of meent te zien, wordt direct, veelal onbewust, verwerkt door je hersenen.
Middels gedachten wordt alles wat je meent waar te nemen gefilterd, gewogen, gekeurd, geïnterpreteerd en verwerkt.
En dan nog wel op die manier dat jij er mee uit de voeten kunt. Iets wat niet in jouw wereldbeeld past wordt meestal niet opgemerkt, of gelijk ter zijde geschoven.
Het enige wat het denkbeeldige "ik" wil is zichzelf in stand houden.
Stel dat er inderdaad een wereld buiten jou bestaat. Een wereld met andere mensen en allerhande objecten.
Wie of wat denk je dan dat je ziet als je bijvoorbeeld de buurman ziet?
Zie je de buurman? Wat zie je dan eigenlijk?
Of zie en ervaar je jouw volledig geconditioneerde denkbeeld over de buurman?
En zie je werkelijk een ander?
Of zie je slechts jouw beeld, het geheel aan indrukken, ervaringen en interpretaties, dat zich via jouw zintuigen, met betrekking tot "de ander", aan jouw voor lijkt te doen?
Kun je met alle zekerheid zeggen dat je überhaupt iemand of iets anders dan een volledig geconditioneerd en uit denkbeelden bestaand zelf ervaart?
Om waar te nemen is er een waarnemer nodig.
Wie neemt er behalve het denkbeeldige zelf dan eigenlijk waar?
That's the question.
Waarnemen is selecteren, dus selectief.
Zien
Is
Zijn
Is
Niet-Iets
En daar komt het denkbeeldige "ik" niet meer in voor.
En toch kan het nuttig blijken om taal te gebruiken om woorden te vormen om bijvoorbeeld zo te proberen te beschrijven wat Verlichting of Zelfrealisatie nu eigenlijk is. En bovenal wat het nou juist niet is.
Alleen het woord Verlichting al, of Zelfrealisatie. Elke keer als ik ze gebruik wordt er opgemerkt dat ik er eigenlijk een hekel aan heb. En zo kan ik nog wel wat woorden bedenken waar ik eigenlijk niks mee heb.
Maar woorden zijn in zichzelf natuurlijk nooit irritant.
Slechts letters die een woord vormen en woorden die zinnen vormen.
De letters, woorden en zinnen betekenen zonder interpretatie niet-iets.
Iedereen heeft zo zijn of haar eigen manier van denken en woordgebruik. Het denken is beperkt. Het kan het Geheel niet Zien of overzien.
Bewust, maar nog meer onbewust, selecteren en interpreteren we dat wat zich via de zintuigen elk moment lijkt voor te doen.
Afhankelijk van jouw programmering ruik, zie, hoor, proef en voel je wat je denkt te ruiken, te zien, te horen, te proeven en te voelen.
Dat de zintuigen je wel eens helemaal voor de gek kunnen houden komt misschien niet eens bij je op.
Via de zintuigen lijk je bijvoorbeeld een wereld buiten jezelf waar te nemen.
Dit heb je ook zo geleerd.
Conditionering, mentale- en gedrags-beïnvloeding door systematische inprogrammering met bepaalde informatie, veroorzaakt ook je manier van denken en als gevolg daarvan je manier van praten en woordgebruik.
Bij deconditionering vervang je het ene programma door de andere.
Alles wat we in ons leven leren is deze programmering.
Alle gedachten die zich voor lijken te doen zijn het gevolg van conditionering door je ouders/opvoeders, vriendenkring, school, werk, clubs, verenigingen, kerk, "spirituele" leraren en boeken.
Het spreekt dan voor zich dat je de wereld enkel ziet door je eigen "gekleurde" en zeer nauwe bril. Je ziet dus maar een deel. En wat je ziet, of meent te zien, wordt direct, veelal onbewust, verwerkt door je hersenen.
Middels gedachten wordt alles wat je meent waar te nemen gefilterd, gewogen, gekeurd, geïnterpreteerd en verwerkt.
En dan nog wel op die manier dat jij er mee uit de voeten kunt. Iets wat niet in jouw wereldbeeld past wordt meestal niet opgemerkt, of gelijk ter zijde geschoven.
Het enige wat het denkbeeldige "ik" wil is zichzelf in stand houden.
Stel dat er inderdaad een wereld buiten jou bestaat. Een wereld met andere mensen en allerhande objecten.
Wie of wat denk je dan dat je ziet als je bijvoorbeeld de buurman ziet?
Zie je de buurman? Wat zie je dan eigenlijk?
Of zie en ervaar je jouw volledig geconditioneerde denkbeeld over de buurman?
En zie je werkelijk een ander?
Of zie je slechts jouw beeld, het geheel aan indrukken, ervaringen en interpretaties, dat zich via jouw zintuigen, met betrekking tot "de ander", aan jouw voor lijkt te doen?
Kun je met alle zekerheid zeggen dat je überhaupt iemand of iets anders dan een volledig geconditioneerd en uit denkbeelden bestaand zelf ervaart?
Om waar te nemen is er een waarnemer nodig.
Wie neemt er behalve het denkbeeldige zelf dan eigenlijk waar?
That's the question.
Waarnemen is selecteren, dus selectief.
Zien
Is
Zijn
Is
Niet-Iets
En daar komt het denkbeeldige "ik" niet meer in voor.
woensdag 12 december 2012
No Guru No Method No Teacher
Inzichten lijken zich zomaar voor te kunnen doen tijdens bijvoorbeeld het bijwonen van satsang, mediteren, of het lezen van een of ander boek over "de aard van de werkelijkheid".
Hoeveel het denken ook denkt te weten, het kan je hooguit tot aan de rand brengen.
En dan, bungelend aan de rand, terwijl het denken zich wellicht nog krampachtig vast probeert te houden aan iets, kan het zomaar zijn dat loslaten zich voordoet.
Niet eens vallen in het "niet-iets". Ook vallen doet zich voor in tijd en ruimte.
Enkel niet-iets.
Sunyata, vaak omschreven als: niet aanwezig zijn, leeg van zelf, of niet-ietsheid biedt geen enkel houvast, geen enkele richting en geen enkel benul welke keuzes en mogelijkheden je eventueel te wachten staan.
Dat moment, wat geen moment is, omdat het buiten tijd en ruimte staat, is niet aan jou.
Jij kunt niks doen om "er" te komen. Je kunt ook niks doen om "het" tegen te houden.
Dat "moment" wordt ook wel "Grace" genoemd.
Grace laat zich wat moeilijk vertalen. Genade, wat in het Nederlands het meest wordt gebruikt, is niet helemaal passend maar komt redelijk in de buurt.
In de opening van het niet-weten, tijdens vol-ledige beschikbaarheid zou je "Dit" zomaar "ten deel kunnen vallen". Realisatie van hier-nu Zijn.
Precies zoals het is.
All is Grace.
Realiseren van Zijn vindt dan ook nooit dankzij maar ondanks het middel plaats.
Er is geen komen en geen gaan.
Niemand die naar satsang gaat, mediteert of leest.
Niemand die springt of niet springt.
Noem het Jouw Zijn of Zelf Zijn.
Er is enkel Zijn.
Zijn is niet afhankelijk van iets of iemand Zijn.
No Guru No Method No Teacher
Hoeveel het denken ook denkt te weten, het kan je hooguit tot aan de rand brengen.
En dan, bungelend aan de rand, terwijl het denken zich wellicht nog krampachtig vast probeert te houden aan iets, kan het zomaar zijn dat loslaten zich voordoet.
Niet eens vallen in het "niet-iets". Ook vallen doet zich voor in tijd en ruimte.
Enkel niet-iets.
Sunyata, vaak omschreven als: niet aanwezig zijn, leeg van zelf, of niet-ietsheid biedt geen enkel houvast, geen enkele richting en geen enkel benul welke keuzes en mogelijkheden je eventueel te wachten staan.
Dat moment, wat geen moment is, omdat het buiten tijd en ruimte staat, is niet aan jou.
Jij kunt niks doen om "er" te komen. Je kunt ook niks doen om "het" tegen te houden.
Dat "moment" wordt ook wel "Grace" genoemd.
Grace laat zich wat moeilijk vertalen. Genade, wat in het Nederlands het meest wordt gebruikt, is niet helemaal passend maar komt redelijk in de buurt.
In de opening van het niet-weten, tijdens vol-ledige beschikbaarheid zou je "Dit" zomaar "ten deel kunnen vallen". Realisatie van hier-nu Zijn.
Precies zoals het is.
All is Grace.
Realiseren van Zijn vindt dan ook nooit dankzij maar ondanks het middel plaats.
Er is geen komen en geen gaan.
Niemand die naar satsang gaat, mediteert of leest.
Niemand die springt of niet springt.
Noem het Jouw Zijn of Zelf Zijn.
Er is enkel Zijn.
Zijn is niet afhankelijk van iets of iemand Zijn.
No Guru No Method No Teacher
dinsdag 11 december 2012
Een leuke droom
Ik had vandaag zo'n leuke droom. Ik droomde dat ik in Assen op bezoek was bij een vriendin. Ik droomde dat ik met haar over van alles en nog wat sprak.
Wat de droom zo bijzonder prettig maakte was dat wij zozeer op dezelfde "golflengte" zaten dat "wij" "ophielden" te bestaan.
Zij en ik waren er helemaal niet. Er waren geen twee, er was slechts Eén.
Eén ervaren, één Zijn. Altijd al Eén.
Kennendheid.
Instant Wakker.
Wakker worden bestaat niet. Óf je slaapt óf je bent wakker. Dromen, prettig of niet, doen zich alleen voor tijdens het slapen.
Wat de droom zo bijzonder prettig maakte was dat wij zozeer op dezelfde "golflengte" zaten dat "wij" "ophielden" te bestaan.
Zij en ik waren er helemaal niet. Er waren geen twee, er was slechts Eén.
Eén ervaren, één Zijn. Altijd al Eén.
Kennendheid.
Instant Wakker.
Wakker worden bestaat niet. Óf je slaapt óf je bent wakker. Dromen, prettig of niet, doen zich alleen voor tijdens het slapen.
maandag 10 december 2012
En dan zijn bomen gewoon weer bomen
Als je eenmaal op het pad belandt van zelfonderzoek dan kan er "op enig moment" inzicht ontstaan in wie of wat je wezenlijk bent.
Bij een ieder verloopt dat op een geheel eigen wijze. Mentale kennis is iets anders dan een inzicht. Het is dan Helder, het is In Zicht. Dit heeft niks met het denken te maken. Er kunnen zich op deze weg meerdere inzichten voordoen.
Bijvoorbeeld het inzicht dat jouw weg in werkelijkheid geen weg is omdat alles wat er gebeurt altijd nu gebeurt. Het verleden is slechts een gedachte aan een vermeend verleden en de toekomst slechts een gedachte aan een vermeende toekomst.
Deze inzichten kunnen leiden tot een alles omvattend totaal inzicht. Dit kun je zelfrealisatie noemen.
Het denken, wat uit aangeleerde concepten bestaat, kan dit niet bevatten. Het is slechts een tijdelijke ijle verschijning in Zijn. Hoeveel gedachten je "denken" (het denken bestaat feitelijk niet) ook aan elkaar koppelt, je kan jezelf er niet in ontdekken. Ook gedachten zelf zijn nergens te vinden. Er lijkt iets te zijn maar als je kijkt dan zie je niets. Beter gezegd niet-iets.
Kleine kinderen kijken vaak met veel verwondering om zich heen. Mijn oppaskindje is hier een prachtig voorbeeld van. Het is geweldig om zijn enthousiasme en regelrechte bliss te zien als hij bezig is de wereld te ontdekken.
Alles wat nieuw is wil hij zien, aanraken en onderzoeken. Bij hem zie je heel duidelijk dat alleen al het feit dat hij "is" voldoende is om vreugde te zijn. Het eerste wat hij doet als hij hier naar binnen stapt is met grote ogen en een gezichtje waar de blijdschap van afstraalt naar de piano lopen. En dan zegt hij: "Die? Die? Open?" Hij is nog geen twee dus begint net een beetje te praten.
Er wordt wel eens gezegd dat vanaf het moment dat een kind leert dat een boom een boom genoemd wordt het nooit meer echt een boom zal zien maar vooral het concept boom zal waarnemen.
Wij maken tijdens het communiceren alleen maar gebruik van concepten. Alles heeft een naam en voor al het gekende is wel een woord. Dit is ook wel zo makkelijk anders wordt het erg moeilijk communiceren met elkaar.
Ook tijdens het zien van voor hem inmiddels bekende concepten is mijn oppaskindje nog steeds superenthousiast bij het zien van bijvoorbeeld onze piano. Het leven is simpel en eenvoudig. En taal, deze concepten, zijn voor hem geweldig omdat hij steeds beter leert aan te geven wat hij wil en niet wil.
Hoe meer helderheid en inzicht er ontstaat des te meer je door aangeleerde concepten heenkijkt. Een boom is dan ineens geen boom meer. Gedachten bestaan niet en jij al helemaal niet.
Taal is dualistisch. Nou ja, het woord taal natuurlijk niet. Het woord taal is een concept. En een concept is slechts een idee. Het bestaat niet werkelijk.
Kijk, dat bedoel ik nou. Ineens lijkt het allemaal erg ingewikkeld te worden. Terwijl het juist zo simpel is.
Met het Ene In Zicht is eigenlijk nergens meer iets over te zeggen. Niks wat je zegt klopt. Om de woorden van Jed McKenna maar eens te gebruiken: "Lies, lies and more lies".
Wat zeg je bijvoorbeeld als iemand pijn heeft en jij inziet dat er niemand is om pijn te hebben?
Een goede leraar of meester zal om het "valse" te ont-dekken alleen maar wijzen. Elke vraag zal hij of zij terugkoppelen naar jou. "Wie is het die dit vraagt?" "Wie is het die dit wil weten?" "Wie is die ik die pijn claimt?". "Wie ben ik?"
Een echte leraar wijst naar jou, naar Dit, dit niet-iets Zijn.
Als het ene Zelf is gerealiseerd dan is er simpelweg Zijn.
En gelukkig Zijn, verdrietig Zijn, verbaasd Zijn, blij Zijn, boos Zijn en bijvoorbeeld verrast Zijn, slechts golven in de oceaan.
Zie jij enig verschil tussen de golven en de oceaan?
Wijst het hele leven niet naar Jou?
Just ripples on the Surface of Being.
En bomen zijn gewoon weer bomen. Wel zo makkelijk!
Bij een ieder verloopt dat op een geheel eigen wijze. Mentale kennis is iets anders dan een inzicht. Het is dan Helder, het is In Zicht. Dit heeft niks met het denken te maken. Er kunnen zich op deze weg meerdere inzichten voordoen.
Bijvoorbeeld het inzicht dat jouw weg in werkelijkheid geen weg is omdat alles wat er gebeurt altijd nu gebeurt. Het verleden is slechts een gedachte aan een vermeend verleden en de toekomst slechts een gedachte aan een vermeende toekomst.
Deze inzichten kunnen leiden tot een alles omvattend totaal inzicht. Dit kun je zelfrealisatie noemen.
Het denken, wat uit aangeleerde concepten bestaat, kan dit niet bevatten. Het is slechts een tijdelijke ijle verschijning in Zijn. Hoeveel gedachten je "denken" (het denken bestaat feitelijk niet) ook aan elkaar koppelt, je kan jezelf er niet in ontdekken. Ook gedachten zelf zijn nergens te vinden. Er lijkt iets te zijn maar als je kijkt dan zie je niets. Beter gezegd niet-iets.
Kleine kinderen kijken vaak met veel verwondering om zich heen. Mijn oppaskindje is hier een prachtig voorbeeld van. Het is geweldig om zijn enthousiasme en regelrechte bliss te zien als hij bezig is de wereld te ontdekken.
Alles wat nieuw is wil hij zien, aanraken en onderzoeken. Bij hem zie je heel duidelijk dat alleen al het feit dat hij "is" voldoende is om vreugde te zijn. Het eerste wat hij doet als hij hier naar binnen stapt is met grote ogen en een gezichtje waar de blijdschap van afstraalt naar de piano lopen. En dan zegt hij: "Die? Die? Open?" Hij is nog geen twee dus begint net een beetje te praten.
Er wordt wel eens gezegd dat vanaf het moment dat een kind leert dat een boom een boom genoemd wordt het nooit meer echt een boom zal zien maar vooral het concept boom zal waarnemen.
Wij maken tijdens het communiceren alleen maar gebruik van concepten. Alles heeft een naam en voor al het gekende is wel een woord. Dit is ook wel zo makkelijk anders wordt het erg moeilijk communiceren met elkaar.
Ook tijdens het zien van voor hem inmiddels bekende concepten is mijn oppaskindje nog steeds superenthousiast bij het zien van bijvoorbeeld onze piano. Het leven is simpel en eenvoudig. En taal, deze concepten, zijn voor hem geweldig omdat hij steeds beter leert aan te geven wat hij wil en niet wil.
Hoe meer helderheid en inzicht er ontstaat des te meer je door aangeleerde concepten heenkijkt. Een boom is dan ineens geen boom meer. Gedachten bestaan niet en jij al helemaal niet.
Taal is dualistisch. Nou ja, het woord taal natuurlijk niet. Het woord taal is een concept. En een concept is slechts een idee. Het bestaat niet werkelijk.
Kijk, dat bedoel ik nou. Ineens lijkt het allemaal erg ingewikkeld te worden. Terwijl het juist zo simpel is.
Met het Ene In Zicht is eigenlijk nergens meer iets over te zeggen. Niks wat je zegt klopt. Om de woorden van Jed McKenna maar eens te gebruiken: "Lies, lies and more lies".
Wat zeg je bijvoorbeeld als iemand pijn heeft en jij inziet dat er niemand is om pijn te hebben?
Een goede leraar of meester zal om het "valse" te ont-dekken alleen maar wijzen. Elke vraag zal hij of zij terugkoppelen naar jou. "Wie is het die dit vraagt?" "Wie is het die dit wil weten?" "Wie is die ik die pijn claimt?". "Wie ben ik?"
Een echte leraar wijst naar jou, naar Dit, dit niet-iets Zijn.
Als het ene Zelf is gerealiseerd dan is er simpelweg Zijn.
En gelukkig Zijn, verdrietig Zijn, verbaasd Zijn, blij Zijn, boos Zijn en bijvoorbeeld verrast Zijn, slechts golven in de oceaan.
Zie jij enig verschil tussen de golven en de oceaan?
Wijst het hele leven niet naar Jou?
Just ripples on the Surface of Being.
En bomen zijn gewoon weer bomen. Wel zo makkelijk!
zondag 9 december 2012
Beyond Illusions
Ik heb niet de illusie dat ook maar iets van wat ik schrijf waar is. Woorden, kunnen de waarheid niet bevatten. Woorden verdelen dat wat heel is, dat wat één is. Woorden interpreteren en verdelen "Zijn". Wat ook slechts een woord, een aangeleerd begrip is.
De waarheid, als er al zoiets bestaat, "Dit", omvat Alles en Niets, niet-iets, wat zich voor lijkt te doen als Dit en Dat.
En "Dit" is met geen pen te beschrijven.
Ik ben geen leraar en geen meester. Mijn artikelen gaan over zowel "persoonlijke" als onpersoonlijke ervaringen. Directe en indirecte ervaringen. Soms zijn het "eigen" en soms slechts geleende teksten. In ieder geval wordt "de hele waarheid" in alle artikelen geweld aangedaan. Of in ieder geval tekort gedaan.
Persoonlijk en onpersoonlijk zijn slechts woorden die naar een niet werkelijk bestaande betekenis lijken te wijzen.
Betekenis geven aan lijkt onderscheid te impliceren.
Onderscheid lijkt op meer dan Een te duiden.
Alle vermeende verschillen zijn slechts verzinsels in "Dit".
"Dit" is Een.
Een ziet zichZelf in en als alles wat zich voor lijkt te doen.
Zonder betekenis, zonder onderscheid en zonder verschil.
Wat geschreven wordt heeft geen enkele betekenis en dient geen enkel doel. Als je hoopt hier iets te vinden kom je bedrogen uit. Soms zal een stukje je aanspreken en soms ook niet. Voor mij doet het er niet toe.
Wie weet schrijf ik na dit artikel nooit meer iets. En misschien schrijf ik na dit artikel nog talloze andere.
Ik geef het toe. Ik heb heel veel wol en heel weinig verf in de aanbieding.
De ene keer schrijf ik wellicht een artikel wat jou de indruk geeft dat ik tegen therapie ben. En morgen schrijf ik wellicht een artikel wat je een totaal ander idee geeft.
Is het niet geweldig! Wauw, wat een mogelijkheden lijken zich voor te doen. En wat vind ik het blijkbaar leuk om met woorden te spelen en deze aan één te rijgen.
Ik schrijf ook helemaal niet voor jou. Ik schrijf omdat dit geschreven en beschreven wil worden. Zelf heb ik er ook helemaal niks aan.
Een persoonlijke agenda is hier dan ook ver te zoeken.
Peter Ralston schrijft in zijn boek "The book of Not Knowing. Exploring the True Nature of Self, Mind, and Conciousness", o.a. over "three distinctions in conciousness". Deze zijn: "for-me", "for-itself" en "as-itself". En ik citeer:
"For- me" and "for-itself" both take place in the domain of perception. By contrast, "as-itself" is a direct conciousness that defies rational understanding".
"As-itself" is er geen zinnig woord over te zeggen. Dus laten we het er op houden dat de artikelen "for-itself" geschreven worden.
En aangezien er maar één mij, één zelf, één ik, één zijn is kan ik net zo goed zeggen dat ze voor mijzelf geschreven worden.
Mijn wijze man zou zeggen: "Het is toch allemaal onzin met een verlengsnoertje. Dus doe vooral iets wat je leuk vindt!"
Dus, "and I mean no disrespect", zoals maffialeden in een gangsterfilm dan vaak tegen hun baas zeggen wanneer ze hem überhaupt hun mening durven te geven,
"Take it or leave it".
Just saying.
De waarheid, als er al zoiets bestaat, "Dit", omvat Alles en Niets, niet-iets, wat zich voor lijkt te doen als Dit en Dat.
En "Dit" is met geen pen te beschrijven.
Ik ben geen leraar en geen meester. Mijn artikelen gaan over zowel "persoonlijke" als onpersoonlijke ervaringen. Directe en indirecte ervaringen. Soms zijn het "eigen" en soms slechts geleende teksten. In ieder geval wordt "de hele waarheid" in alle artikelen geweld aangedaan. Of in ieder geval tekort gedaan.
Persoonlijk en onpersoonlijk zijn slechts woorden die naar een niet werkelijk bestaande betekenis lijken te wijzen.
Betekenis geven aan lijkt onderscheid te impliceren.
Onderscheid lijkt op meer dan Een te duiden.
Alle vermeende verschillen zijn slechts verzinsels in "Dit".
"Dit" is Een.
Een ziet zichZelf in en als alles wat zich voor lijkt te doen.
Zonder betekenis, zonder onderscheid en zonder verschil.
Wat geschreven wordt heeft geen enkele betekenis en dient geen enkel doel. Als je hoopt hier iets te vinden kom je bedrogen uit. Soms zal een stukje je aanspreken en soms ook niet. Voor mij doet het er niet toe.
Wie weet schrijf ik na dit artikel nooit meer iets. En misschien schrijf ik na dit artikel nog talloze andere.
Ik geef het toe. Ik heb heel veel wol en heel weinig verf in de aanbieding.
De ene keer schrijf ik wellicht een artikel wat jou de indruk geeft dat ik tegen therapie ben. En morgen schrijf ik wellicht een artikel wat je een totaal ander idee geeft.
Is het niet geweldig! Wauw, wat een mogelijkheden lijken zich voor te doen. En wat vind ik het blijkbaar leuk om met woorden te spelen en deze aan één te rijgen.
Ik schrijf ook helemaal niet voor jou. Ik schrijf omdat dit geschreven en beschreven wil worden. Zelf heb ik er ook helemaal niks aan.
Een persoonlijke agenda is hier dan ook ver te zoeken.
Peter Ralston schrijft in zijn boek "The book of Not Knowing. Exploring the True Nature of Self, Mind, and Conciousness", o.a. over "three distinctions in conciousness". Deze zijn: "for-me", "for-itself" en "as-itself". En ik citeer:
"For- me" and "for-itself" both take place in the domain of perception. By contrast, "as-itself" is a direct conciousness that defies rational understanding".
"As-itself" is er geen zinnig woord over te zeggen. Dus laten we het er op houden dat de artikelen "for-itself" geschreven worden.
En aangezien er maar één mij, één zelf, één ik, één zijn is kan ik net zo goed zeggen dat ze voor mijzelf geschreven worden.
Mijn wijze man zou zeggen: "Het is toch allemaal onzin met een verlengsnoertje. Dus doe vooral iets wat je leuk vindt!"
Dus, "and I mean no disrespect", zoals maffialeden in een gangsterfilm dan vaak tegen hun baas zeggen wanneer ze hem überhaupt hun mening durven te geven,
"Take it or leave it".
Just saying.
donderdag 6 december 2012
Dit wat wakker is
Als je wilt weten wie je bent, kijk dan naar binnen en vraag:
"Waar is het zelf voorbij het denken"?
Is er een ik dat niet gecreëerd is door het denken?
Met welk conceptueel antwoord je de vraag ook beantwoordt, elk antwoord is slechts een andere gedachte. Zelfs zonder directe ervaring zal je gezonde verstand je vertellen dat wie jij bent geen gedachte of een bundel gedachten is.
Alleen het aan tijd gebonden, op gedachten gebaseerde zelf wil van zichzelf af. Dit gaat niet over het vernietigen van het ego. Het gaat over Zien.
Zie dat wie jij denkt te zijn bepaald wordt door gedachten over het verleden.
Zie dat wie je zou willen worden bepaald wordt door gedachten over de toekomst.
Zelfs de gedachten die wat er op dit moment gebeurt interpreteren zijn vaak een vermijden van dat wat zich voordoet.
Wanneer je weerstand biedt tegen wat zich op dit moment voordoet door het gebeuren te interpreteren, dan jagen gedachten een toekomstig mentaal ideaal na of een in het verleden aangeleerd beeld over hoe het leven er uit zou moeten zien en dat het anders zou moeten zijn dan het werkelijk is.
Wat is hier en nu alleen maar wakker? Dit wat wakker is heeft geen agenda om dat wat is te veranderen. Dat wat kijkt is geen gedachte (of zelfs een emotie).
Het kijkt. Het ziet. Het is. Heel eenvoudig. Heel al één.
Geen gedachte is nodig om dit direct te ervaren.
Dit is wie jij werkelijk bent.
Gedachten komen slechts op in dit wat wakker is.
Vrij vertaald uit:
Daily Pointers to Enlightenment by Scott Kiloby.
Voor wie het stukje liever in het Engels leest staat hieronder de link naar het oorspronkelijke artikel.
This that is awake
"Waar is het zelf voorbij het denken"?
Is er een ik dat niet gecreëerd is door het denken?
Met welk conceptueel antwoord je de vraag ook beantwoordt, elk antwoord is slechts een andere gedachte. Zelfs zonder directe ervaring zal je gezonde verstand je vertellen dat wie jij bent geen gedachte of een bundel gedachten is.
Alleen het aan tijd gebonden, op gedachten gebaseerde zelf wil van zichzelf af. Dit gaat niet over het vernietigen van het ego. Het gaat over Zien.
Zie dat wie jij denkt te zijn bepaald wordt door gedachten over het verleden.
Zie dat wie je zou willen worden bepaald wordt door gedachten over de toekomst.
Zelfs de gedachten die wat er op dit moment gebeurt interpreteren zijn vaak een vermijden van dat wat zich voordoet.
Wanneer je weerstand biedt tegen wat zich op dit moment voordoet door het gebeuren te interpreteren, dan jagen gedachten een toekomstig mentaal ideaal na of een in het verleden aangeleerd beeld over hoe het leven er uit zou moeten zien en dat het anders zou moeten zijn dan het werkelijk is.
Wat is hier en nu alleen maar wakker? Dit wat wakker is heeft geen agenda om dat wat is te veranderen. Dat wat kijkt is geen gedachte (of zelfs een emotie).
Het kijkt. Het ziet. Het is. Heel eenvoudig. Heel al één.
Geen gedachte is nodig om dit direct te ervaren.
Dit is wie jij werkelijk bent.
Gedachten komen slechts op in dit wat wakker is.
Vrij vertaald uit:
Daily Pointers to Enlightenment by Scott Kiloby.
Voor wie het stukje liever in het Engels leest staat hieronder de link naar het oorspronkelijke artikel.
This that is awake
woensdag 5 december 2012
Osho
Vanmorgen tijdens het zwemmen, ik zwem reeds geruime tijd één keer in de week met mijn oudste zus, bedacht ik dat het tijd is om eens een stukje over Osho te schrijven.
De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn dat ik een "sannyas naam" heb. Dat wil trouwens niet zeggen dat als het je ontgaan is je geen oplettende lezer zou zijn. Voorwaarde hierin is natuurlijk dat je een beetje bekend bent met sannyas namen.
Begin 2002 heb ik bij de Ashram in Poona (officieel Pune, India), tegenwoordig bekend als het grote Osho Meditation Resort, schriftelijk een andere naam aangevraagd.
Ik ben zelf nooit in Poona geweest en heb tot op heden ook geen enkele drive of behoefte om er heen te gaan.
Ik had begin 2002 wel behoefte aan wat anders. Ik had net een kerstweek achter de rug waarin ik als het ware het licht had gezien. Dit is natuurlijk niet juist geformuleerd. Beter kloppend is het om te zeggen dat tijdens die week, op enig moment, alles licht was. Er was alleen maar licht, anders kan ik het niet zeggen.
Ook had ik tijdens een Kundalini meditatie de ervaring dat Osho bij me kwam. Er wordt ook altijd gezegd dat je niet op zoek hoeft naar een meester. Want als de tijd rijp is komt hij of zij wel bij jou.
Na die week ben ik nog een paar dagen op Schiermonnikoog geweest met een toenmalige scharrel. Ik kan het me nog goed herinneren. De euro was net ingevoerd.
Eenmaal thuis zakte ik vrij snel in oud zelfvernietigend gedrag. En opeens was het moment daar. Ik wilde een nieuwe naam aanvragen. Ik had werkelijk genoeg van al het geworstel met mijzelf. Maar nog meer had ik genoeg van mijn pogingen om mijzelf te veranderen. En daar hoorde voor mij een nieuwe naam bij.
Waarom dat zo was dat weet ik eerlijk gezegd niet. Wat ik wel weet is dat Osho voor mij altijd voor totale acceptatie staat. Wie je ook bent, wat je ook doet, hoe je het ook doet, het is goed. Ik keek die dag naar een foto van hem en het woord acceptatie ging door me heen. Dat was wat ik wilde. Ik wilde zo vreselijk graag mezelf kunnen accepteren.
Diezelfde dag heb ik sannyas aangevraagd. Gewoon per post, daar gaattie dan, hupsakeetje. Overgave aan.......? In ieder geval aan een nieuwe naam.
Ongeveer 4 weken later kreeg ik mijn nieuwe naam thuis gestuurd. Deze luidt voluit "Ma Veet Maya", en betekent "Going beyond Illusions".
Tijdens een celebration (naamviering) kreeg ik een uitgebreidere betekenis van mijn naam. Ik vind het wel leuk deze hieronder op te schrijven.
Ma Veet Maya
This is your name: Ma Veet Maya. Veet means going beyond (voorbij). Maya means illusion.
Sannyas is the bridge that can take you beyond all illusions. Sannyas is the alchemy to help you to transcend illusions and reach reality.
All illusions exist in the mind - in desires, in memories, in thoughts, in imagination. When all these processes have stopped, when the mind is utterly silent, not functioning at all, you transcend the world of dreams: you become awakened. That's what a Christ is, what a Buddha is: one who has awakened and dreams no more. And the moment you know the taste of awakening you have experienced the ultimate bliss.
There is nothing higher than it, there is nothing deeper than it. It is the ultimate experience of life in all it's beauty, grandeur, splendor.
Met betrekking tot de betekenis van sannyas zelf zou ik een heleboel dingen kunnen zeggen. Osho heeft daar zelf ook heel veel over gezegd. Een van zijn uitspraken is de volgende:
"Als we het leven bekijken vanuit het oogpunt van onwetendheid van het zelf is dit samsara, de wereld. Als we het leven bekijken vanuit het oogpunt van kennis van het zelf, is dit sannyas".
Ik heb voor deze uitspraak gekozen omdat ik nou juist de kennis van het zelf, en met name de kennis en bovenal "het ervaren" van geen-zelf zo boeiend vind en als transformerend ervaar.
Ook nu er geen zoeken meer is, het geworstel van een andere tijd, blijft het me boeien. Verder vind ik het gewoon leuk om stukjes te schrijven. En waarover anders dan mijn grootste passie?
Een bekende uit één van de groepen die ik gedaan heb zei eens tegen mij: "Ik heb wel eens gehoord dat er voor mensen die erg slecht in hun vel zitten eigenlijk maar twee keuzes zijn. Óf je pleegt zelfmoord óf je neemt sannyas".
Maar natuurlijk doen zich elk moment veel meer keuzes voor. Bovendien is sannyas niet iets wat je neemt. Ik voel me wat dat betreft ook geen sannyasin. Ik zou niet weten hoe dat zou moeten voelen. Zoals Maxima zei: "De Nederlander" bestaat niet, bestaat "de sannyasin" ook niet. Osho zegt daar zelf over: "Sannyas wordt geboren. Je kunt geen sannyas nemen. Kan iemand beweren dat hij "weten" genomen heeft?"
Het enige wat ik kan zeggen is: "Ik heb destijds een sannyas naam aangenomen". Wat het voor mij gedaan heeft, of nog doet, weet ik ook niet. Het zal absoluut invloed (gehad) hebben op mijn pad. Net zoals het gesprekje dat ik net met mijn buurvrouw had ook van invloed is op mijn pad. Alles staat met elkaar in verbinding en is constant in beweging. Niets en niemand staat los van iets en iemand.
De laatste jaren denk ik er steeds vaker aan om mijn geboortenaam weer te gaan gebruiken. Tot nu toe blijft het bij een langskomende gedachte. Er zijn mensen die mijn geboortenaam gebruiken en dat vind ik prima. Ik vind het wel grappig eigenlijk. Het maakt niks uit, het is maar een naam.
Dat is ook een keuze en ook één die ik niet actief kan maken. Ook die keuze wordt geboren of niet.
Elk moment doen zich talloze keuzes voor en lijken we van alles te kiezen. Ook Osho verwijst hierboven naar het inzicht dat er niemand is die kiest. Niemand in de driversseat. Het gaat allemaal vanzelf. Maar hier kom ik een andere keer wel op terug.
Ik wil nog even terugkomen op Osho. Per slot van rekening was hij de insteek van dit artikel.
Osho heeft tijdens zijn leven heel veel dingen gezegd. Er zijn talloze boeken, meditaties en Osho gerelateerde therapieën achtergelaten en tot stand gekomen. In die boeken staat een schat aan informatie voor iedereen die geïnteresseerd is in kennis van het zelf. De boeken gaan uiteindelijk over zelfrealisatie/verlichting.
Hoewel de boodschap van Osho in essentie erg advaitisch/non-dualistisch is, ben ik persoonlijk niet zo'n Osho lezer. Ik moet eerlijk bekennen dat er naast gelezen, ook een flink aantal half- en niet gelezen boeken van hem in de kast staan.
Osho is een prachtige verhalen verteller. En dat doet hij dan ook met verve. Het is veel wol én veel verf. Het is een grote tegenstelling met bijvoorbeeld de boeken van Tony Parsons. Tony is erg to the point en zegt geen woord te veel. En het was tijdens het lezen van een boek van Tony Parsons dat ik het gevoel had thuis te komen. Eindelijk iemand die onomwonden iets zei wat ik gelijk herkende.
Er schijnen trouwens nogal wat mensen tot realisatie te komen bij Tony Parsons. Ik heb hem een paar keer ontmoet en hij is ook nogal geliefd bij zoals dat dan heet "oud-sannyasins". Mensen die al erg lang sannyasin zijn en Osho dan ook persoonlijk ontmoet hebben.
Bij mij is de indruk ontstaan dat Osho zegt dat er wel degelijk een zelf is die tot geen-zelf kan komen.
De boodschap van Osho gaat gepaard met het aanreiken van tal van meditaties en Osho gerelateerde therapieën. Vooral voor de westerse drukke mens, waarbij identificatie met de mind meestal erg sterk is wordt dit aangeraden. Het uitgangspunt is dan het persoonlijke zelf dat door middel van allerhande individuele therapie, het doen van groepen en meditatie verlicht zou kunnen worden. En dat bestaat wat mij betreft niet. Verlichting betekent realisatie van geen-zelf. Er is dus om te beginnen al geen zelf dat verlicht zou kunnen worden.
Een fata morgana is een luchtspiegeling. Er lijkt iets te zijn wat er niet werkelijk is. Een veel gebruikt voorbeeld is de oase in de woestijn. Van een afstand lijkt er een overvloed aan eten, water en schaduw te zijn. Maar als je goed kijkt dan is het er niet. Het is een illusie, zij het een sterke, een illusie desalniettemin. Als je weet dat de oase een luchtspiegeling is wat doe je dan? Blijf je dan investeren in deze luchtspiegeling, in dit niet-iets, in de hoop dat er ooit een moment komt dat je kunt eten en drinken in de schaduw?
Ik zou je aanraden. Kijk vooral zelf. En kijk goed. Voel je de behoefte om in therapie te gaan om van alles te onderzoeken, dan zou ik dat zeker doen. Zolang er vragen zijn verkeer je waarschijnlijk in de veronderstelling dat er antwoorden zijn. Antwoorden zijn relatief en nooit de waarheid. Het leven is een mysterie. Jij bent een mysterie en geen vraag die opgelost kan worden.
Wat zou een veronderstelde doener kunnen doen om een niet-doener te worden? Welke gedachte zou de denker voorbij het denken kunnen brengen? Hoe zou een illusie zichzelf kunnen doorzien? (Uit Leo Hartong, Ontwaken in de droom)
Als je iets in stand houdt in therapie, spiritueel of niet, dan is het wel je vermeende zelf.
Je kunt tot ver in het hiernamaals bezig zijn met het onderzoeken van gevoelens, ervaringen en gedachten. Daar hoeft geen eind aan te komen. En zo blijf je wat mij betreft de illusie voeden en versterken.
Ik begrijp ook dat het gros van de mensen (nog) niet wil of kan horen dat ze eigenlijk niet bestaan, dat er identificatie met een illusie plaatsvindt en dat er niemand in de driversseat zit.
Dat deze boodschap tijdens de meeste spirituele therapie en groepen niet helder uit de verf komt vind ik jammer. Maar misschien heb ik helemaal niet goed geluisterd. Dat kan natuurlijk ook altijd nog.
Osho heeft zowel tijdens zijn leven als nu nog jaren na zijn dood vele mensen bereikt, diep geraakt en bewogen. Daar heb ik veel van meegekregen. Ook ik voel tijdens het schrijven van dit artikel dankbaarheid. Soms moet je blijkbaar heel wat jaren investeren in een illusie om deze te kunnen doorzien. Uiteindelijk is het niet dit en niet dat. Neti Neti.
En dan is het ook tijd om verder te gaan. Dus ik zou zo zeggen:"Deze is voor jou Osho. Namaste!"
De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn dat ik een "sannyas naam" heb. Dat wil trouwens niet zeggen dat als het je ontgaan is je geen oplettende lezer zou zijn. Voorwaarde hierin is natuurlijk dat je een beetje bekend bent met sannyas namen.
Begin 2002 heb ik bij de Ashram in Poona (officieel Pune, India), tegenwoordig bekend als het grote Osho Meditation Resort, schriftelijk een andere naam aangevraagd.
Ik ben zelf nooit in Poona geweest en heb tot op heden ook geen enkele drive of behoefte om er heen te gaan.
Ik had begin 2002 wel behoefte aan wat anders. Ik had net een kerstweek achter de rug waarin ik als het ware het licht had gezien. Dit is natuurlijk niet juist geformuleerd. Beter kloppend is het om te zeggen dat tijdens die week, op enig moment, alles licht was. Er was alleen maar licht, anders kan ik het niet zeggen.
Ook had ik tijdens een Kundalini meditatie de ervaring dat Osho bij me kwam. Er wordt ook altijd gezegd dat je niet op zoek hoeft naar een meester. Want als de tijd rijp is komt hij of zij wel bij jou.
Na die week ben ik nog een paar dagen op Schiermonnikoog geweest met een toenmalige scharrel. Ik kan het me nog goed herinneren. De euro was net ingevoerd.
Eenmaal thuis zakte ik vrij snel in oud zelfvernietigend gedrag. En opeens was het moment daar. Ik wilde een nieuwe naam aanvragen. Ik had werkelijk genoeg van al het geworstel met mijzelf. Maar nog meer had ik genoeg van mijn pogingen om mijzelf te veranderen. En daar hoorde voor mij een nieuwe naam bij.
Waarom dat zo was dat weet ik eerlijk gezegd niet. Wat ik wel weet is dat Osho voor mij altijd voor totale acceptatie staat. Wie je ook bent, wat je ook doet, hoe je het ook doet, het is goed. Ik keek die dag naar een foto van hem en het woord acceptatie ging door me heen. Dat was wat ik wilde. Ik wilde zo vreselijk graag mezelf kunnen accepteren.
Diezelfde dag heb ik sannyas aangevraagd. Gewoon per post, daar gaattie dan, hupsakeetje. Overgave aan.......? In ieder geval aan een nieuwe naam.
Ongeveer 4 weken later kreeg ik mijn nieuwe naam thuis gestuurd. Deze luidt voluit "Ma Veet Maya", en betekent "Going beyond Illusions".
Tijdens een celebration (naamviering) kreeg ik een uitgebreidere betekenis van mijn naam. Ik vind het wel leuk deze hieronder op te schrijven.
Ma Veet Maya
This is your name: Ma Veet Maya. Veet means going beyond (voorbij). Maya means illusion.
Sannyas is the bridge that can take you beyond all illusions. Sannyas is the alchemy to help you to transcend illusions and reach reality.
All illusions exist in the mind - in desires, in memories, in thoughts, in imagination. When all these processes have stopped, when the mind is utterly silent, not functioning at all, you transcend the world of dreams: you become awakened. That's what a Christ is, what a Buddha is: one who has awakened and dreams no more. And the moment you know the taste of awakening you have experienced the ultimate bliss.
There is nothing higher than it, there is nothing deeper than it. It is the ultimate experience of life in all it's beauty, grandeur, splendor.
Met betrekking tot de betekenis van sannyas zelf zou ik een heleboel dingen kunnen zeggen. Osho heeft daar zelf ook heel veel over gezegd. Een van zijn uitspraken is de volgende:
"Als we het leven bekijken vanuit het oogpunt van onwetendheid van het zelf is dit samsara, de wereld. Als we het leven bekijken vanuit het oogpunt van kennis van het zelf, is dit sannyas".
Ik heb voor deze uitspraak gekozen omdat ik nou juist de kennis van het zelf, en met name de kennis en bovenal "het ervaren" van geen-zelf zo boeiend vind en als transformerend ervaar.
Ook nu er geen zoeken meer is, het geworstel van een andere tijd, blijft het me boeien. Verder vind ik het gewoon leuk om stukjes te schrijven. En waarover anders dan mijn grootste passie?
Een bekende uit één van de groepen die ik gedaan heb zei eens tegen mij: "Ik heb wel eens gehoord dat er voor mensen die erg slecht in hun vel zitten eigenlijk maar twee keuzes zijn. Óf je pleegt zelfmoord óf je neemt sannyas".
Maar natuurlijk doen zich elk moment veel meer keuzes voor. Bovendien is sannyas niet iets wat je neemt. Ik voel me wat dat betreft ook geen sannyasin. Ik zou niet weten hoe dat zou moeten voelen. Zoals Maxima zei: "De Nederlander" bestaat niet, bestaat "de sannyasin" ook niet. Osho zegt daar zelf over: "Sannyas wordt geboren. Je kunt geen sannyas nemen. Kan iemand beweren dat hij "weten" genomen heeft?"
Het enige wat ik kan zeggen is: "Ik heb destijds een sannyas naam aangenomen". Wat het voor mij gedaan heeft, of nog doet, weet ik ook niet. Het zal absoluut invloed (gehad) hebben op mijn pad. Net zoals het gesprekje dat ik net met mijn buurvrouw had ook van invloed is op mijn pad. Alles staat met elkaar in verbinding en is constant in beweging. Niets en niemand staat los van iets en iemand.
De laatste jaren denk ik er steeds vaker aan om mijn geboortenaam weer te gaan gebruiken. Tot nu toe blijft het bij een langskomende gedachte. Er zijn mensen die mijn geboortenaam gebruiken en dat vind ik prima. Ik vind het wel grappig eigenlijk. Het maakt niks uit, het is maar een naam.
Dat is ook een keuze en ook één die ik niet actief kan maken. Ook die keuze wordt geboren of niet.
Elk moment doen zich talloze keuzes voor en lijken we van alles te kiezen. Ook Osho verwijst hierboven naar het inzicht dat er niemand is die kiest. Niemand in de driversseat. Het gaat allemaal vanzelf. Maar hier kom ik een andere keer wel op terug.
Ik wil nog even terugkomen op Osho. Per slot van rekening was hij de insteek van dit artikel.
Osho heeft tijdens zijn leven heel veel dingen gezegd. Er zijn talloze boeken, meditaties en Osho gerelateerde therapieën achtergelaten en tot stand gekomen. In die boeken staat een schat aan informatie voor iedereen die geïnteresseerd is in kennis van het zelf. De boeken gaan uiteindelijk over zelfrealisatie/verlichting.
Hoewel de boodschap van Osho in essentie erg advaitisch/non-dualistisch is, ben ik persoonlijk niet zo'n Osho lezer. Ik moet eerlijk bekennen dat er naast gelezen, ook een flink aantal half- en niet gelezen boeken van hem in de kast staan.
Osho is een prachtige verhalen verteller. En dat doet hij dan ook met verve. Het is veel wol én veel verf. Het is een grote tegenstelling met bijvoorbeeld de boeken van Tony Parsons. Tony is erg to the point en zegt geen woord te veel. En het was tijdens het lezen van een boek van Tony Parsons dat ik het gevoel had thuis te komen. Eindelijk iemand die onomwonden iets zei wat ik gelijk herkende.
Er schijnen trouwens nogal wat mensen tot realisatie te komen bij Tony Parsons. Ik heb hem een paar keer ontmoet en hij is ook nogal geliefd bij zoals dat dan heet "oud-sannyasins". Mensen die al erg lang sannyasin zijn en Osho dan ook persoonlijk ontmoet hebben.
Bij mij is de indruk ontstaan dat Osho zegt dat er wel degelijk een zelf is die tot geen-zelf kan komen.
De boodschap van Osho gaat gepaard met het aanreiken van tal van meditaties en Osho gerelateerde therapieën. Vooral voor de westerse drukke mens, waarbij identificatie met de mind meestal erg sterk is wordt dit aangeraden. Het uitgangspunt is dan het persoonlijke zelf dat door middel van allerhande individuele therapie, het doen van groepen en meditatie verlicht zou kunnen worden. En dat bestaat wat mij betreft niet. Verlichting betekent realisatie van geen-zelf. Er is dus om te beginnen al geen zelf dat verlicht zou kunnen worden.
Een fata morgana is een luchtspiegeling. Er lijkt iets te zijn wat er niet werkelijk is. Een veel gebruikt voorbeeld is de oase in de woestijn. Van een afstand lijkt er een overvloed aan eten, water en schaduw te zijn. Maar als je goed kijkt dan is het er niet. Het is een illusie, zij het een sterke, een illusie desalniettemin. Als je weet dat de oase een luchtspiegeling is wat doe je dan? Blijf je dan investeren in deze luchtspiegeling, in dit niet-iets, in de hoop dat er ooit een moment komt dat je kunt eten en drinken in de schaduw?
Ik zou je aanraden. Kijk vooral zelf. En kijk goed. Voel je de behoefte om in therapie te gaan om van alles te onderzoeken, dan zou ik dat zeker doen. Zolang er vragen zijn verkeer je waarschijnlijk in de veronderstelling dat er antwoorden zijn. Antwoorden zijn relatief en nooit de waarheid. Het leven is een mysterie. Jij bent een mysterie en geen vraag die opgelost kan worden.
Wat zou een veronderstelde doener kunnen doen om een niet-doener te worden? Welke gedachte zou de denker voorbij het denken kunnen brengen? Hoe zou een illusie zichzelf kunnen doorzien? (Uit Leo Hartong, Ontwaken in de droom)
Als je iets in stand houdt in therapie, spiritueel of niet, dan is het wel je vermeende zelf.
Je kunt tot ver in het hiernamaals bezig zijn met het onderzoeken van gevoelens, ervaringen en gedachten. Daar hoeft geen eind aan te komen. En zo blijf je wat mij betreft de illusie voeden en versterken.
Ik begrijp ook dat het gros van de mensen (nog) niet wil of kan horen dat ze eigenlijk niet bestaan, dat er identificatie met een illusie plaatsvindt en dat er niemand in de driversseat zit.
Dat deze boodschap tijdens de meeste spirituele therapie en groepen niet helder uit de verf komt vind ik jammer. Maar misschien heb ik helemaal niet goed geluisterd. Dat kan natuurlijk ook altijd nog.
Osho heeft zowel tijdens zijn leven als nu nog jaren na zijn dood vele mensen bereikt, diep geraakt en bewogen. Daar heb ik veel van meegekregen. Ook ik voel tijdens het schrijven van dit artikel dankbaarheid. Soms moet je blijkbaar heel wat jaren investeren in een illusie om deze te kunnen doorzien. Uiteindelijk is het niet dit en niet dat. Neti Neti.
En dan is het ook tijd om verder te gaan. Dus ik zou zo zeggen:"Deze is voor jou Osho. Namaste!"
- Het is Sinterklaasavond. Mijn man heeft via Twitter een heerlijke pepernotentaart gewonnen. Dus dat wordt smullen straks.
Het leven is goed! - Verder heb ik met mijn zus afgesproken om naast het zwemmen te gaan hardlopen samen. Ik heb nu al medelijden met ons. Help Help.
- Bottoms up voor mijn grote dappere lieve vriendin in Poona, die daar haar thuis heeft gevonden en met hart en ziel het gedachtengoed van Osho uitdraagt. Namaste!
maandag 3 december 2012
Spirituele therapie
De meeste zogeheten spirituele therapieën houden je in een diepe slaap. Pakkende teksten zoals "terug naar je ware zelf", "leven in het hier en nu", "het eenheidsbewustzijn", "persoonlijke en spirituele groei", enz. enz., zijn niet bedoeld om je wakker te schudden.
Hoe goed bedoeld dan ook, en daar ga ik in de meeste gevallen van uit, in het gunstigste geval zal het enkel je slaap verfraaien. En natuurlijk heb je liever een prettige droom dan een nachtmerrie.
Maar een prettige droom is altijd nog onderdeel van een slapende toestand.
En natuurlijk is het prima om vrolijk verder te slapen. Als dat jou tevreden houdt en/of maakt, is er niks mis mee om te blijven investeren in een illusie.
Het wordt een ander verhaal als je werkelijk wakker wilt worden. Als je genoeg hebt van pappen en nathouden, mooi verpakte, eventueel goedbedoelde leugens en oeverloos investeren in wat voor therapie of groep dan ook.
En mijn ervaring is dat het oeverloos is. Er is altijd wel weer een nieuwe groep, een nieuwe, nog betere, manier of methode waardoor je (nog) beter in je vel kunt komen te zitten.
Het is net als met wasmiddelen reclame. "Omo wast door en door schoon". En elke keer is Omo verbeterd en wast het nog schoner. Hoe schoon wil je je was hebben? Wanneer is schoon echt schoon? Blijkbaar wast het nooit echt schoon als het produkt nog elke keer verbeterd kan worden. En dan heb ik het nog niet eens over "Niet duur". Wanneer is genoeg genoeg?
Jij kunt niet in het hier en nu leven.
Diegene die op zoek is naar - of wil verblijven in - het hier en nu, is een illusie, een gedachtenconstructie die 100 procent uit concepten bestaat.
Op het moment dat jij verschijnt creëer je altijd tijd en ruimte.
Hier en Nu staat buiten tijd en ruimte en is niet als moment vast te pakken of door jou te beleven.
Jij, als conceptueel zelf, bent - én beweegt je in - tijd en ruimte en kunt dus nooit, maar dan ook nooit in hier en nu zijn.
Zijn in het Hier en Nu betekent tevens het einde van jouw bestaan.
En welk deel van jouw zelf wil nu eigenlijk terug naar een ander deel van jouw zelf? Dat moet dan toch het onware/onnatuurlijke zelf zijn die terug wil naar zijn ware zelf.
Uit hoeveel vermeende zelven besta je eigenlijk? En wie of wat is dan weer die "je" uit voorgaande zin die denkt uit allerlei zelven te bestaan?
Volg je me nog? Of begint het je te duizelen?
Misschien begin je te ont-dekken uit hoeveel ideeën/gedachtenconstructies/concepten je denkt te bestaan.
Een onwaar zelf zal nooit een waar zelf worden. Ook zal een onnatuurlijk zelf nooit een natuurlijk zelf kunnen worden. Hoe mooi het ook klinkt jij kunt helemaal niet terug naar je ware zelf. Het enige wat je doet is de ene gedachtenconstructie voor de andere vervangen.
Al je pogingen om je verdeeldheid hierin te helen en één of andere mooie staat te bereiken is gedoemd om te mislukken.
Je kunt je nog in zoveel bochten wringen, talloze therapieën volgen, zolang je de illusie van een persoonlijk en afgescheiden zelf niet doorziet, investeer je enkel in een luchtspiegeling en in de portemonnee en het pensioen van de therapeut natuurlijk, en blijf je in slaap.
Het eenheidsbewustzijn zal jij persoonlijk ook nooit kunnen ervaren.
Het is een leuke term en nog leuker idee dat jij dat zou kunnen bereiken. Maar het is niet meer dan een idee.
Want wie is diegene die eenheidsbewustzijn ervaart?
Als jij iets meent te ervaren creëer je gelijk afstand tussen diegene die ervaart, het ervaren zelf en datgene wat je ervaart. De eenheid wordt op dat moment gesplitst in drie. En zeg nou zelf drie is toch geen één? En hoeveel soorten bewustzijn denk je dat er bestaan?
Jij bent altijd al het geheel.
Buiten jou is er niks. En in dat geheel (je kunt het Zelf, Eenheid, of een grote pan soep met of zonder worst noemen), in jou, schijnt zich van alles voor te doen. Er doen zich zelfs van allerlei gedachten voor. Deze gedachten creëren een heel verhaal en bouwen zo al denkende een mooie belichaamde gedachtenconstructie.
Identificatie met deze gedachtenconstructie, denken dat er een losstaande ervaarder van deze gedachten is, is de volgende gedachte. En zo creëren gedachten al denkende een niet werkelijk bestaand persoonlijk zelf.
Het bovenstaande is misschien een beetje een hersenkraker maar wel een belangrijke in het doorzien van vermeende scheidingen. Want deze vermeende scheidingen zijn nou juist de oorzaak voor het vele zoeken naar al datgene waarvan jij denkt dat het je gelukkig zal maken en/of houden.
Bewustzijn, jij, is onverdeeld en heel.
Er is ook geen groter, kleiner, hoger of lager, natuurlijk of onnatuurlijk bewustzijn. Als je zegt: "Ik ben me er niet van bewust", zeg je feitelijk: "Ik had er niet aan gedacht". En dat heeft niks te maken met het hebben van meer of minder bewustzijn maar met het hebben van andere gedachten. En bewustzijn heeft geen mening en geen voorkeur voor de ene of andere gedachte.
Bewustzijn ziet/kent onpersoonlijke gedachten, gevoelens, ervaringen en alles wat zich zo voordoet.
Bewustzijn is altijd bewust van zichzelf.
Ik vertel je waarschijnlijk ook helemaal niks wat je wilt horen.
Luister vooral niet naar mij. Ook bovenstaande is niks anders dan een gedachtenconstructie. Onderzoek en kijk vooral zelf.
Er is namelijk niks te vinden, niks te winnen, niks wat je kunt leren en/of toevoegen aan jezelf. Integendeel.
Pas op het moment dat je bereid bent om alles, maar dan ook alles te verliezen, zou je zomaar als donderslag bij heldere hemel het licht kunnen zien. Er is niemand die jou de waarheid kan vertellen. Volgens mij heb ik het eerder gezegd.
De levende waarheid dat ben jij!
Hoe goed bedoeld dan ook, en daar ga ik in de meeste gevallen van uit, in het gunstigste geval zal het enkel je slaap verfraaien. En natuurlijk heb je liever een prettige droom dan een nachtmerrie.
Maar een prettige droom is altijd nog onderdeel van een slapende toestand.
En natuurlijk is het prima om vrolijk verder te slapen. Als dat jou tevreden houdt en/of maakt, is er niks mis mee om te blijven investeren in een illusie.
Het wordt een ander verhaal als je werkelijk wakker wilt worden. Als je genoeg hebt van pappen en nathouden, mooi verpakte, eventueel goedbedoelde leugens en oeverloos investeren in wat voor therapie of groep dan ook.
En mijn ervaring is dat het oeverloos is. Er is altijd wel weer een nieuwe groep, een nieuwe, nog betere, manier of methode waardoor je (nog) beter in je vel kunt komen te zitten.
Het is net als met wasmiddelen reclame. "Omo wast door en door schoon". En elke keer is Omo verbeterd en wast het nog schoner. Hoe schoon wil je je was hebben? Wanneer is schoon echt schoon? Blijkbaar wast het nooit echt schoon als het produkt nog elke keer verbeterd kan worden. En dan heb ik het nog niet eens over "Niet duur". Wanneer is genoeg genoeg?
Jij kunt niet in het hier en nu leven.
Diegene die op zoek is naar - of wil verblijven in - het hier en nu, is een illusie, een gedachtenconstructie die 100 procent uit concepten bestaat.
Op het moment dat jij verschijnt creëer je altijd tijd en ruimte.
Hier en Nu staat buiten tijd en ruimte en is niet als moment vast te pakken of door jou te beleven.
Jij, als conceptueel zelf, bent - én beweegt je in - tijd en ruimte en kunt dus nooit, maar dan ook nooit in hier en nu zijn.
Zijn in het Hier en Nu betekent tevens het einde van jouw bestaan.
En welk deel van jouw zelf wil nu eigenlijk terug naar een ander deel van jouw zelf? Dat moet dan toch het onware/onnatuurlijke zelf zijn die terug wil naar zijn ware zelf.
Uit hoeveel vermeende zelven besta je eigenlijk? En wie of wat is dan weer die "je" uit voorgaande zin die denkt uit allerlei zelven te bestaan?
Volg je me nog? Of begint het je te duizelen?
Misschien begin je te ont-dekken uit hoeveel ideeën/gedachtenconstructies/concepten je denkt te bestaan.
Een onwaar zelf zal nooit een waar zelf worden. Ook zal een onnatuurlijk zelf nooit een natuurlijk zelf kunnen worden. Hoe mooi het ook klinkt jij kunt helemaal niet terug naar je ware zelf. Het enige wat je doet is de ene gedachtenconstructie voor de andere vervangen.
Al je pogingen om je verdeeldheid hierin te helen en één of andere mooie staat te bereiken is gedoemd om te mislukken.
Je kunt je nog in zoveel bochten wringen, talloze therapieën volgen, zolang je de illusie van een persoonlijk en afgescheiden zelf niet doorziet, investeer je enkel in een luchtspiegeling en in de portemonnee en het pensioen van de therapeut natuurlijk, en blijf je in slaap.
Het eenheidsbewustzijn zal jij persoonlijk ook nooit kunnen ervaren.
Het is een leuke term en nog leuker idee dat jij dat zou kunnen bereiken. Maar het is niet meer dan een idee.
Want wie is diegene die eenheidsbewustzijn ervaart?
Als jij iets meent te ervaren creëer je gelijk afstand tussen diegene die ervaart, het ervaren zelf en datgene wat je ervaart. De eenheid wordt op dat moment gesplitst in drie. En zeg nou zelf drie is toch geen één? En hoeveel soorten bewustzijn denk je dat er bestaan?
Jij bent altijd al het geheel.
Buiten jou is er niks. En in dat geheel (je kunt het Zelf, Eenheid, of een grote pan soep met of zonder worst noemen), in jou, schijnt zich van alles voor te doen. Er doen zich zelfs van allerlei gedachten voor. Deze gedachten creëren een heel verhaal en bouwen zo al denkende een mooie belichaamde gedachtenconstructie.
Identificatie met deze gedachtenconstructie, denken dat er een losstaande ervaarder van deze gedachten is, is de volgende gedachte. En zo creëren gedachten al denkende een niet werkelijk bestaand persoonlijk zelf.
Het bovenstaande is misschien een beetje een hersenkraker maar wel een belangrijke in het doorzien van vermeende scheidingen. Want deze vermeende scheidingen zijn nou juist de oorzaak voor het vele zoeken naar al datgene waarvan jij denkt dat het je gelukkig zal maken en/of houden.
Bewustzijn, jij, is onverdeeld en heel.
Er is ook geen groter, kleiner, hoger of lager, natuurlijk of onnatuurlijk bewustzijn. Als je zegt: "Ik ben me er niet van bewust", zeg je feitelijk: "Ik had er niet aan gedacht". En dat heeft niks te maken met het hebben van meer of minder bewustzijn maar met het hebben van andere gedachten. En bewustzijn heeft geen mening en geen voorkeur voor de ene of andere gedachte.
Bewustzijn ziet/kent onpersoonlijke gedachten, gevoelens, ervaringen en alles wat zich zo voordoet.
Bewustzijn is altijd bewust van zichzelf.
Ik vertel je waarschijnlijk ook helemaal niks wat je wilt horen.
Luister vooral niet naar mij. Ook bovenstaande is niks anders dan een gedachtenconstructie. Onderzoek en kijk vooral zelf.
Er is namelijk niks te vinden, niks te winnen, niks wat je kunt leren en/of toevoegen aan jezelf. Integendeel.
Pas op het moment dat je bereid bent om alles, maar dan ook alles te verliezen, zou je zomaar als donderslag bij heldere hemel het licht kunnen zien. Er is niemand die jou de waarheid kan vertellen. Volgens mij heb ik het eerder gezegd.
De levende waarheid dat ben jij!
maandag 26 november 2012
Vrijheid is altijd Nu
Werkelijke vrijheid ligt niet in het proberen te veranderen van de verschijnselen zoals ze zich voordoen. Zolang je blijft focussen op een vermeende toekomst waarin je eindelijk het geluk zult vinden zal je huidige ervaring altijd die van onvrede zijn.
Toekomst is en blijft toekomst. Dus wat heb je aan eventueel toekomstig geluk als het onmogelijk is om de toekomst te ervaren?
Toekomst is en blijft toekomst. Dus wat heb je aan eventueel toekomstig geluk als het onmogelijk is om de toekomst te ervaren?
woensdag 10 oktober 2012
Joan Tollifson
Vanmorgen kwam ik op internet een mooi stukje tegen van Joan Tollifson, getiteld: How simple can this be?
Joan heeft een aantal boeken geschreven, waaronder "Ontwaken in het alledaagse". Het is lang geleden dat ik dit boek las en ik kan me herinneren dat ik het een prettig boek vond.
How simple can this be?, vond ik zo helder en to the point dat ik het jou niet wil onthouden. Hieronder volgt dan ook een letterlijke weergave van de tekst. Het is in het Engels. Wie weet vertaal ik de tekst nog eens maar voorlopig moet je het hier mee doen. Veel leesplezier!
What is happening in this bodymind right now? Reading words on a computer screen, hearing sounds, seeing shapes and colors, breathing. And what else is going on? Is there expectation, curiosity, excitement, boredom, restlessness? Can we take a moment to pause and be aware of how it is right now, without trying to modify or correct it in any way, but simply being awake to the bare actuality of this moment, just as it is?
Traffic sounds, bird songs, an airplane flying over, wind rustling the leaves, a television in another room, children’s voices, a dog barking. Shapes, colors. The movement of breathing, the sensation of contact with the chair, a cool breeze gently touching the skin, a tingling in the feet, maybe an uneasiness in the belly or a tightness in the throat, perhaps a vague sense of anxiety or discontent, these words registering in the mind.
Does this present happening take effort, or is it all happening effortlessly by itself?
This moment is utterly simple and straightforward, totally obvious, completely unavoidable, effortlessly being just exactly the way it is, however that is. It may be painful or unpleasant, but there is nothing confusing about the present moment until we start thinking.
Then suddenly we begin to think (and believe) that we are a separate fragment disconnected from the whole. We feel lost and lacking. It seems as if we need to figure everything out and get somewhere better than where we are. We try desperately to improve ourselves and to succeed at being somebody. We fear death, imagining this bodymind to be something solid and persisting, something separate from the rest of the universe. We crave what we don’t have and resist what we are. Fearing the thought-created specter of meaninglessness, we search desperately for meaning, and the more we search for it, the more meaningless everything seems.
We try to think our way to liberation, and the more we think, the more tangled up in perplexity and uncertainty we seem to get. We try to get rid of the self but can’t seem to do it. We try to have a nondual experience (whatever we imagine that might be) and then we try to make that experience last forever, but instead what seems to show up again and again is disappointment and dissatisfaction, frustration and doubt.
Rather than trying to fix all of this or come up with some comforting new philosophy or some inspiring plan of action, can we wake up instead to what is utterly simple and totally effortless, the happening of this moment, just as it is?
Is it possible that waking up here and now could be the gateless gate, the golden key, true enlightenment, total liberation?
Of course, enlightenment and liberation and golden keys are loaded ideas that can instantly trigger a kind of hopeful excitement and expectation, so rather than getting lost in wild ideas about something spectacular and imaginary, let’s come back to the bare simplicity of right here, right now.
How is it?
Instead of rushing in to provide a label or a conceptual description, can we simply be awake to the bare actuality of this present moment, the wordless reality?
If the mind says, “Okay, this is nice, but what’s next? Where’s the enlightenment and the total liberation?” – can we hear those thoughts as thoughts and come back to the nonconceptual simplicity of sounds, bodily sensations and breathing? Can we feel the desire for something bigger and better, or the urge to get away from what’s here now, and simply allow those feelings and sensations to be here?
If we’re interested in exploring the nature of reality, rather than adopting the ideas of others, can we explore our actual direct experience here and now?
There is undeniably variation and diversity in this present happening (different sounds, sensations, thoughts, feelings, shapes, colors), but is there any actual separation between hearing and seeing and thinking, or between awareness and the content of awareness, or is it all showing up together as one whole, seamless moving picture, ever-changing but always Here / Now?
If you look for the one who is supposedly “having” this present experience, the one who is supposedly “doing” the hearing and the thinking, can you actually find anyone or anything at the helm? Can you even find a helm or a center? There may be an idea that there is “me” encapsulated inside “my body” looking out at “the world” and steering this bodymind through life, authoring my thoughts, making my decisions, choosing how to live my life. This “me” is conceived of as a kind of soul-like entity living inside the body, an independent unit of consciousness. But can it be seen right now that this separate, encapsulated entity is only an idea, a mental image, a thought, a story about what’s going on here that has been learned?
Can you see that even your “body” is also an idea, a mental image, a conceptual abstraction of something that is actually nothing but continuous movement inseparable from everything that is supposedly not your body? If that sounds far-fetched, close your eyes and give your full attention to sounds and somatic sensations. As you do that, what happens to the apparent solidity and separateness of “your body”? Can you actually find a place in your direct experience where “you” begin and end, an actual boundary-line between inside of you and outside of you? You can think of a boundary. You can picture (or imagine) one. But can you actually find it? Does it actually exist? Are the traffic sounds inside you or outside you? Is there a difference?
Of course, functionally, you have a sense of location and boundaries and identity with a particular body, and this will always be here as needed (unless you have a serious brain injury), so that you will know your name and how to cut up a carrot without chopping off your fingers, and whose mouth to put the food in, and how to distinguish between your dog and your computer. Waking up to seamless, boundless unicity doesn’t mean you will make the mistake of eating dog poop for lunch or walking in front of a bus because “all is one.”
Waking up to unicity simply means not being fooled by thoughts and concepts, not mistaking a mirage for reality. And waking up only happens now. There is no such thing as a permanently awake person. So don’t imagine that “you” will cross some magical finish-line after which mirages no longer show up and being fooled never happens again. Being fooled is no problem unless thought is taking it personally and identifying with it as “my” problem that means something “about me.”
Thinking is an aspect of this seamless, nondual happening. It happens automatically. You don’t even know what your next thought will be. Thoughts pop up, unbidden – sometimes useful and creative thinking, sometimes mindless gum-chewing type thinking, and sometimes the me-centered, obsessive, confused, tail-chasing, problematic thinking that generates the dualistic mirage and brings with it suffering and ever-more confusion: “I’ve ruined my whole life, nobody loves me, I’m a failure, the world is going to hell, I’m right and you’re wrong, you’ve ruined my life, I’m not enlightened and I probably never will be, how can I stop feeling anxious all the time? What if…? If only…. Maybe I should…..”
We can’t make ourselves stop thinking these kinds of painful thoughts. That doesn’t work. But if we begin to pay careful attention to what is actually happening (as opposed to what we think is happening), we begin to wake up from the hypnotic entrancement in thought and belief. We begin to notice how thinking creates a virtual reality, a mental abstraction, a map-world – and we begin to question our thoughts, and to realize that thoughts are never absolutely true, and in many cases, they are not even relatively true. We begin to notice and be aware of the difference between thinking, on the one hand, and perceiving or sensing on the other. We notice that sensing can include pain, but that it takes thinking to suffer or to become confused. And it takes thinking to materialize the mirage of a separate self.
Thinking is not some evil force that is opposed to unicity. But it is only in the virtual reality created by thought that we seem to have dualism, conflict, confusion and separation. This is why many teachings focus so much on being aware of thoughts as thoughts. But it’s helpful to recognize that even the appearance of dualism is nothing but unicity appearing as dualism. Thought is not an enemy that we must banish, and waking up doesn’t mean never thinking again. It simply means waking up in this moment here and now from entrancement in that virtual reality.
What is it that wakes up? What is it that sees thoughts as thoughts? What is beholding the whole movie of waking life, including the character we identify as “me” and the ever-changing story-lines and dramas? Where is all of this occurring? Is awareness inside the body, or is the body appearing in awareness? Does awareness have a size, a shape, a gender, an age?
When we first wake up in the morning, it actually takes a split second to remember our name, our role and our story. Sometimes we can actually see that reconstruction happening. And then every night in deep sleep, it all disappears again. The world disappears, our story disappears, our problems disappear, “I” disappear as the one who cares about all this – everything perceivable and conceivable disappears. How solid and substantial and real can all the forms and events in this movie of waking life actually be, and how real is the “me” at the center of it all?
Waking up to boundlessness and seamlessness doesn’t mean we dismiss everyday life or ignore the world as “just an illusion.” But we begin to see it all in a bigger context, in a more fluid way, without imagining that form is something solid and fixed and “out there” apart from this awaring presence. And we no longer imagine that this awaring presence is encapsulated inside a separate bodymind, or that the imaginary thinker is in control of “my life.”
Whenever we feel filled with doubt and confusion, I recommend letting go of everything that can be doubted and discovering what remains. What is it that we are absolutely certain about? What is it that we cannot possibly doubt? What is it that requires no believing in order to be?
We cannot deny being here now, can we? And by that, I mean this impersonal awaring presence. We can doubt any idea about who or what is present or aware, but we cannot doubt the bare fact of being here and knowing we are here. And we cannot deny this present happening (hearing, seeing, sensing, thinking). We can doubt any description or explanation of this happening, but not the bare actually or suchness of it.
When we “come back” to this that requires no belief and is impossible to doubt, the simple actuality Here / Now (which, of course, we have never really left), there is no self, no other, no dualism, no problem. There is simply this, just as it is.
By giving attention to our actual present moment experiencing, we begin to see that there is simply this ever-present, ever-changing happening, that there is no one at the center of this present experiencing (even if it sometimes seems that there is). We see that this endless unfolding never goes anywhere, for it is always Here / Now. This present happening is obvious and unavoidable, but at the same time, it cannot be grasped.
And we don’t need to grasp it. Unicity isn’t something we have to “get.” It is what we are. It is all there is.
But whenever we imagine that we are separate from unicity, we instantly feel alienated, vulnerable and lacking. We begin to seek what we imagine is missing. We are like a wave seeking the ocean and insisting that we have never experienced water. We imagine some fantastic state of consciousness that we think others have arrived at, a state beyond all suffering and confusion, and we want to arrive at this mythical promised land. Chasing after that promised land is like running towards a mirage-lake in the desert sands. It is hopeless.
But that’s not really bad news, for when we wake up from this false picture of reality, we realize that nothing is missing, nothing is broken, and there is no one to be enlightened or unenlightened, lost or found. There has never been anything other than the ocean waving. Even running towards a mirage-lake is nothing but ocean waving.
This realization is sometimes called awakening or enlightenment or liberation, but these words create a lot of confusion, because the mind habitually tends to picture some kind of achievement or permanent experience, and it tends to take this imaginary achievement personally and imagine that there is “me” who either is or isn’t enlightened. And that’s delusion. We’re back to that absurdly comic adventure of the wave seeking the ocean and evaluating which waves are the wettest.
Enlightenment isn’t a perpetually sunny day. No sunny day lasts forever, nor does any cloudy day. And there is no “me” going back and forth between clear skies and cloudy ones, or stabilizing permanently in the sunshine. There is simply weather, with no owner, no doer behind it. The clouds and the sunshine are one undivided happening, like the heads and tails of a coin.
Unicity includes everything. It includes light and dark, up and down, enlightenment and delusion, clarity and confusion, thinking and sensing, dreaming and waking, practicing and not practicing. It includes deep sleep and the movie (or multiple movies) of waking life. It includes imagination and fantasy. It is everything, and everything is it. There is nothing outside unicity, and there is nothing that is not unicity.
That doesn’t mean Hitler was enlightened or that we can’t distinguish between a chair and a table. It just means that what we functionally and conventionally refer to and think of as Hitler or a table or a chair is not actually a solid thing that exists independently of everything else. Every apparent form is nothing but movement and change, and everything is inseparable from everything else. There is no “me” apart from Hitler, and there is no enduring “somebody” to be forever enlightened or forever deluded. The only forever is now, and now doesn’t ever stay the same.
That can all sound very heady and abstract and mystifying if we’re hearing it only with the intellect and trying to figure it out with thought. But if we simply pay attention to present moment experiencing, it becomes more and more obvious in ever-more subtle ways that this is how it is. But it doesn’t become obvious “to me.” That’s thinking again, inserting an imaginary subject, an imaginary actor apart from the action, and in reality (in our actual experiencing), no such thing actually exists, not ever. In direct experience, before we think about it, there is no seer apart from what is seen, there is simply undivided seeing.
Nonduality isn’t about “me” becoming somebody who no longer gets confused or no longer has any human flaws. It doesn’t mean “me” turning into someone who is in some special state of mindful presence 24/7. It doesn’t mean that “I” have no self anymore. It doesn’t mean that “I” am “somebody” who is constantly aware of being nobody, or constantly aware of nondual boundlessness as some kind of special experience, or never again fooled by mirages or never again caught-up in a movie-story of encapsulation or separation. The very notion of a permanently enlightened person is predicated on the very misunderstandings it claims to have risen above.
So, can we stop trying to figure all this out mentally and simply come back to the utter simplicity of where we are: the sounds of traffic, the sensations in the body, the taste of coffee, the rise and fall of breathing, the cool breeze blowing in through the window?
And if the mind says, “that’s just the phenomenal manifestation, that’s not enough,” is it possible to hear these thoughts as thoughts and not get hypnotized by the picture they paint? In that imaginary picture painted by thought, there is separation, dualism and lack. And there is “me” wanting something more, something special. But in the sound of the traffic, there is no me and no separation. There is only the nondual absolute, just as it is.
So if we find ourselves lost in thought, racing on the mental treadmill, chasing after phantasms and mirages, is it possible to wake up, to stop running toward something or away from something, to simply be present right here, right now? To feel the breathing and see the raindrops glistening on the green leaves and the exquisite cigarette butt floating in a pool of rainwater in the gutter. And maybe to investigate the sense of dissatisfaction and restlessness and unease that is at the root of so much of our human activity. Is it possible to allow this dissatisfaction to be here, to simply feel the sensations without running away or seeking a solution, to see the thoughts that are involved as thoughts, to allow it all to unfold and reveal and dissolve itself, effortlessly?
In that simple wakefulness, open to whatever is here, we can notice that everything is included Here / Now. Even judgments and desires, even resistance and seeking, even the human mind spinning those familiar thoughts about “This isn’t it” and “I’ve ruined my whole life,” all of that is allowed to be here, and all of it is simply another momentary appearance, another momentary shape that unicity is taking. None of it is personal. None of it is really a problem.
When this presence is awake to itself, there is love for everything. This unconditional love, this boundless awareness, this open heart dissolves hatred and ignorance. It dissolves them not by condemning them or fighting against them or trying to control them, but by accepting them as impersonal happenings and by shedding light on how life actually is (rather than getting lost in thoughts about how everything could be, should be, might be, or used to be).
And the most important thing to remember is that waking up always boils down to right here, right now. It is never somewhere else or yesterday or at some future time when conditions are different or better. It is just this, exactly as it is.
How simple can this be?
Joan heeft een aantal boeken geschreven, waaronder "Ontwaken in het alledaagse". Het is lang geleden dat ik dit boek las en ik kan me herinneren dat ik het een prettig boek vond.
How simple can this be?, vond ik zo helder en to the point dat ik het jou niet wil onthouden. Hieronder volgt dan ook een letterlijke weergave van de tekst. Het is in het Engels. Wie weet vertaal ik de tekst nog eens maar voorlopig moet je het hier mee doen. Veel leesplezier!
What is happening in this bodymind right now? Reading words on a computer screen, hearing sounds, seeing shapes and colors, breathing. And what else is going on? Is there expectation, curiosity, excitement, boredom, restlessness? Can we take a moment to pause and be aware of how it is right now, without trying to modify or correct it in any way, but simply being awake to the bare actuality of this moment, just as it is?
Traffic sounds, bird songs, an airplane flying over, wind rustling the leaves, a television in another room, children’s voices, a dog barking. Shapes, colors. The movement of breathing, the sensation of contact with the chair, a cool breeze gently touching the skin, a tingling in the feet, maybe an uneasiness in the belly or a tightness in the throat, perhaps a vague sense of anxiety or discontent, these words registering in the mind.
Does this present happening take effort, or is it all happening effortlessly by itself?
This moment is utterly simple and straightforward, totally obvious, completely unavoidable, effortlessly being just exactly the way it is, however that is. It may be painful or unpleasant, but there is nothing confusing about the present moment until we start thinking.
Then suddenly we begin to think (and believe) that we are a separate fragment disconnected from the whole. We feel lost and lacking. It seems as if we need to figure everything out and get somewhere better than where we are. We try desperately to improve ourselves and to succeed at being somebody. We fear death, imagining this bodymind to be something solid and persisting, something separate from the rest of the universe. We crave what we don’t have and resist what we are. Fearing the thought-created specter of meaninglessness, we search desperately for meaning, and the more we search for it, the more meaningless everything seems.
We try to think our way to liberation, and the more we think, the more tangled up in perplexity and uncertainty we seem to get. We try to get rid of the self but can’t seem to do it. We try to have a nondual experience (whatever we imagine that might be) and then we try to make that experience last forever, but instead what seems to show up again and again is disappointment and dissatisfaction, frustration and doubt.
Rather than trying to fix all of this or come up with some comforting new philosophy or some inspiring plan of action, can we wake up instead to what is utterly simple and totally effortless, the happening of this moment, just as it is?
Is it possible that waking up here and now could be the gateless gate, the golden key, true enlightenment, total liberation?
Of course, enlightenment and liberation and golden keys are loaded ideas that can instantly trigger a kind of hopeful excitement and expectation, so rather than getting lost in wild ideas about something spectacular and imaginary, let’s come back to the bare simplicity of right here, right now.
How is it?
Instead of rushing in to provide a label or a conceptual description, can we simply be awake to the bare actuality of this present moment, the wordless reality?
If the mind says, “Okay, this is nice, but what’s next? Where’s the enlightenment and the total liberation?” – can we hear those thoughts as thoughts and come back to the nonconceptual simplicity of sounds, bodily sensations and breathing? Can we feel the desire for something bigger and better, or the urge to get away from what’s here now, and simply allow those feelings and sensations to be here?
If we’re interested in exploring the nature of reality, rather than adopting the ideas of others, can we explore our actual direct experience here and now?
There is undeniably variation and diversity in this present happening (different sounds, sensations, thoughts, feelings, shapes, colors), but is there any actual separation between hearing and seeing and thinking, or between awareness and the content of awareness, or is it all showing up together as one whole, seamless moving picture, ever-changing but always Here / Now?
If you look for the one who is supposedly “having” this present experience, the one who is supposedly “doing” the hearing and the thinking, can you actually find anyone or anything at the helm? Can you even find a helm or a center? There may be an idea that there is “me” encapsulated inside “my body” looking out at “the world” and steering this bodymind through life, authoring my thoughts, making my decisions, choosing how to live my life. This “me” is conceived of as a kind of soul-like entity living inside the body, an independent unit of consciousness. But can it be seen right now that this separate, encapsulated entity is only an idea, a mental image, a thought, a story about what’s going on here that has been learned?
Can you see that even your “body” is also an idea, a mental image, a conceptual abstraction of something that is actually nothing but continuous movement inseparable from everything that is supposedly not your body? If that sounds far-fetched, close your eyes and give your full attention to sounds and somatic sensations. As you do that, what happens to the apparent solidity and separateness of “your body”? Can you actually find a place in your direct experience where “you” begin and end, an actual boundary-line between inside of you and outside of you? You can think of a boundary. You can picture (or imagine) one. But can you actually find it? Does it actually exist? Are the traffic sounds inside you or outside you? Is there a difference?
Of course, functionally, you have a sense of location and boundaries and identity with a particular body, and this will always be here as needed (unless you have a serious brain injury), so that you will know your name and how to cut up a carrot without chopping off your fingers, and whose mouth to put the food in, and how to distinguish between your dog and your computer. Waking up to seamless, boundless unicity doesn’t mean you will make the mistake of eating dog poop for lunch or walking in front of a bus because “all is one.”
Waking up to unicity simply means not being fooled by thoughts and concepts, not mistaking a mirage for reality. And waking up only happens now. There is no such thing as a permanently awake person. So don’t imagine that “you” will cross some magical finish-line after which mirages no longer show up and being fooled never happens again. Being fooled is no problem unless thought is taking it personally and identifying with it as “my” problem that means something “about me.”
Thinking is an aspect of this seamless, nondual happening. It happens automatically. You don’t even know what your next thought will be. Thoughts pop up, unbidden – sometimes useful and creative thinking, sometimes mindless gum-chewing type thinking, and sometimes the me-centered, obsessive, confused, tail-chasing, problematic thinking that generates the dualistic mirage and brings with it suffering and ever-more confusion: “I’ve ruined my whole life, nobody loves me, I’m a failure, the world is going to hell, I’m right and you’re wrong, you’ve ruined my life, I’m not enlightened and I probably never will be, how can I stop feeling anxious all the time? What if…? If only…. Maybe I should…..”
We can’t make ourselves stop thinking these kinds of painful thoughts. That doesn’t work. But if we begin to pay careful attention to what is actually happening (as opposed to what we think is happening), we begin to wake up from the hypnotic entrancement in thought and belief. We begin to notice how thinking creates a virtual reality, a mental abstraction, a map-world – and we begin to question our thoughts, and to realize that thoughts are never absolutely true, and in many cases, they are not even relatively true. We begin to notice and be aware of the difference between thinking, on the one hand, and perceiving or sensing on the other. We notice that sensing can include pain, but that it takes thinking to suffer or to become confused. And it takes thinking to materialize the mirage of a separate self.
Thinking is not some evil force that is opposed to unicity. But it is only in the virtual reality created by thought that we seem to have dualism, conflict, confusion and separation. This is why many teachings focus so much on being aware of thoughts as thoughts. But it’s helpful to recognize that even the appearance of dualism is nothing but unicity appearing as dualism. Thought is not an enemy that we must banish, and waking up doesn’t mean never thinking again. It simply means waking up in this moment here and now from entrancement in that virtual reality.
What is it that wakes up? What is it that sees thoughts as thoughts? What is beholding the whole movie of waking life, including the character we identify as “me” and the ever-changing story-lines and dramas? Where is all of this occurring? Is awareness inside the body, or is the body appearing in awareness? Does awareness have a size, a shape, a gender, an age?
When we first wake up in the morning, it actually takes a split second to remember our name, our role and our story. Sometimes we can actually see that reconstruction happening. And then every night in deep sleep, it all disappears again. The world disappears, our story disappears, our problems disappear, “I” disappear as the one who cares about all this – everything perceivable and conceivable disappears. How solid and substantial and real can all the forms and events in this movie of waking life actually be, and how real is the “me” at the center of it all?
Waking up to boundlessness and seamlessness doesn’t mean we dismiss everyday life or ignore the world as “just an illusion.” But we begin to see it all in a bigger context, in a more fluid way, without imagining that form is something solid and fixed and “out there” apart from this awaring presence. And we no longer imagine that this awaring presence is encapsulated inside a separate bodymind, or that the imaginary thinker is in control of “my life.”
Whenever we feel filled with doubt and confusion, I recommend letting go of everything that can be doubted and discovering what remains. What is it that we are absolutely certain about? What is it that we cannot possibly doubt? What is it that requires no believing in order to be?
We cannot deny being here now, can we? And by that, I mean this impersonal awaring presence. We can doubt any idea about who or what is present or aware, but we cannot doubt the bare fact of being here and knowing we are here. And we cannot deny this present happening (hearing, seeing, sensing, thinking). We can doubt any description or explanation of this happening, but not the bare actually or suchness of it.
When we “come back” to this that requires no belief and is impossible to doubt, the simple actuality Here / Now (which, of course, we have never really left), there is no self, no other, no dualism, no problem. There is simply this, just as it is.
By giving attention to our actual present moment experiencing, we begin to see that there is simply this ever-present, ever-changing happening, that there is no one at the center of this present experiencing (even if it sometimes seems that there is). We see that this endless unfolding never goes anywhere, for it is always Here / Now. This present happening is obvious and unavoidable, but at the same time, it cannot be grasped.
And we don’t need to grasp it. Unicity isn’t something we have to “get.” It is what we are. It is all there is.
But whenever we imagine that we are separate from unicity, we instantly feel alienated, vulnerable and lacking. We begin to seek what we imagine is missing. We are like a wave seeking the ocean and insisting that we have never experienced water. We imagine some fantastic state of consciousness that we think others have arrived at, a state beyond all suffering and confusion, and we want to arrive at this mythical promised land. Chasing after that promised land is like running towards a mirage-lake in the desert sands. It is hopeless.
But that’s not really bad news, for when we wake up from this false picture of reality, we realize that nothing is missing, nothing is broken, and there is no one to be enlightened or unenlightened, lost or found. There has never been anything other than the ocean waving. Even running towards a mirage-lake is nothing but ocean waving.
This realization is sometimes called awakening or enlightenment or liberation, but these words create a lot of confusion, because the mind habitually tends to picture some kind of achievement or permanent experience, and it tends to take this imaginary achievement personally and imagine that there is “me” who either is or isn’t enlightened. And that’s delusion. We’re back to that absurdly comic adventure of the wave seeking the ocean and evaluating which waves are the wettest.
Enlightenment isn’t a perpetually sunny day. No sunny day lasts forever, nor does any cloudy day. And there is no “me” going back and forth between clear skies and cloudy ones, or stabilizing permanently in the sunshine. There is simply weather, with no owner, no doer behind it. The clouds and the sunshine are one undivided happening, like the heads and tails of a coin.
Unicity includes everything. It includes light and dark, up and down, enlightenment and delusion, clarity and confusion, thinking and sensing, dreaming and waking, practicing and not practicing. It includes deep sleep and the movie (or multiple movies) of waking life. It includes imagination and fantasy. It is everything, and everything is it. There is nothing outside unicity, and there is nothing that is not unicity.
That doesn’t mean Hitler was enlightened or that we can’t distinguish between a chair and a table. It just means that what we functionally and conventionally refer to and think of as Hitler or a table or a chair is not actually a solid thing that exists independently of everything else. Every apparent form is nothing but movement and change, and everything is inseparable from everything else. There is no “me” apart from Hitler, and there is no enduring “somebody” to be forever enlightened or forever deluded. The only forever is now, and now doesn’t ever stay the same.
That can all sound very heady and abstract and mystifying if we’re hearing it only with the intellect and trying to figure it out with thought. But if we simply pay attention to present moment experiencing, it becomes more and more obvious in ever-more subtle ways that this is how it is. But it doesn’t become obvious “to me.” That’s thinking again, inserting an imaginary subject, an imaginary actor apart from the action, and in reality (in our actual experiencing), no such thing actually exists, not ever. In direct experience, before we think about it, there is no seer apart from what is seen, there is simply undivided seeing.
Nonduality isn’t about “me” becoming somebody who no longer gets confused or no longer has any human flaws. It doesn’t mean “me” turning into someone who is in some special state of mindful presence 24/7. It doesn’t mean that “I” have no self anymore. It doesn’t mean that “I” am “somebody” who is constantly aware of being nobody, or constantly aware of nondual boundlessness as some kind of special experience, or never again fooled by mirages or never again caught-up in a movie-story of encapsulation or separation. The very notion of a permanently enlightened person is predicated on the very misunderstandings it claims to have risen above.
So, can we stop trying to figure all this out mentally and simply come back to the utter simplicity of where we are: the sounds of traffic, the sensations in the body, the taste of coffee, the rise and fall of breathing, the cool breeze blowing in through the window?
And if the mind says, “that’s just the phenomenal manifestation, that’s not enough,” is it possible to hear these thoughts as thoughts and not get hypnotized by the picture they paint? In that imaginary picture painted by thought, there is separation, dualism and lack. And there is “me” wanting something more, something special. But in the sound of the traffic, there is no me and no separation. There is only the nondual absolute, just as it is.
So if we find ourselves lost in thought, racing on the mental treadmill, chasing after phantasms and mirages, is it possible to wake up, to stop running toward something or away from something, to simply be present right here, right now? To feel the breathing and see the raindrops glistening on the green leaves and the exquisite cigarette butt floating in a pool of rainwater in the gutter. And maybe to investigate the sense of dissatisfaction and restlessness and unease that is at the root of so much of our human activity. Is it possible to allow this dissatisfaction to be here, to simply feel the sensations without running away or seeking a solution, to see the thoughts that are involved as thoughts, to allow it all to unfold and reveal and dissolve itself, effortlessly?
In that simple wakefulness, open to whatever is here, we can notice that everything is included Here / Now. Even judgments and desires, even resistance and seeking, even the human mind spinning those familiar thoughts about “This isn’t it” and “I’ve ruined my whole life,” all of that is allowed to be here, and all of it is simply another momentary appearance, another momentary shape that unicity is taking. None of it is personal. None of it is really a problem.
When this presence is awake to itself, there is love for everything. This unconditional love, this boundless awareness, this open heart dissolves hatred and ignorance. It dissolves them not by condemning them or fighting against them or trying to control them, but by accepting them as impersonal happenings and by shedding light on how life actually is (rather than getting lost in thoughts about how everything could be, should be, might be, or used to be).
And the most important thing to remember is that waking up always boils down to right here, right now. It is never somewhere else or yesterday or at some future time when conditions are different or better. It is just this, exactly as it is.
How simple can this be?
donderdag 20 september 2012
Scott Kiloby "The Unfindable Inquiry"
Voor de liefhebbers van Scott Kiloby hieronder een link naar deel 1 van een serie van 5 filmpjes, getiteld "The Unfindable Inquiry".
Erg verhelderend en bovendien prettig om naar te luisteren.
Deel 1 gaat vanzelf over in deel 2 en 3. Rechts op de pagina zijn de delen ook los te vinden en te bekijken.
http://www.youtube.com/watch?v=eNwAVOYVMac&feature=relmfu
Wat is "Verlichting" anders dan de huidige ervaring? Wie het weet mag het zeggen.
Erg verhelderend en bovendien prettig om naar te luisteren.
Deel 1 gaat vanzelf over in deel 2 en 3. Rechts op de pagina zijn de delen ook los te vinden en te bekijken.
http://www.youtube.com/watch?v=eNwAVOYVMac&feature=relmfu
Wat is "Verlichting" anders dan de huidige ervaring? Wie het weet mag het zeggen.
zondag 1 juli 2012
Wat is het?
Het is de realisatie dat je het altijd al bent, altijd al was en altijd zult zijn. Het is de realisatie dat je het nooit niet bent geweest. Het is geen ervaring maar maakt de ervaring mogelijk en ligt in de ervaring besloten. Je hoeft en kan niks doen of laten om er te zijn.
Je hoeft bijvoorbeeld geen vegetariër te worden of te mediteren. Natuurlijk kan de realisatie zich voordoen tijdens het staren naar een kaarsje of het eten van een tofu burger. Realisatie doet zich altijd ondanks en niet dankzij het middel voor. Een lekkere hamburger of gestoord worden van irritant malende gedachten kunnen je eveneens doen realiseren dat "dit" het is.
Het heeft niks te maken met welk idee, concept of mening dan ook. Dus ook niet met bovenstaande.
Hoewel je voorkeur kunt hebben voor de ene levenshouding boven de andere, voor realisatie maakt het allemaal niet uit.
Ik herhaal het nog eens. Het is geen ervaring. Helemaal niks mis mee als jij het leuk of prettig vindt om mystieke ervaringen te hebben. Maar realisatie is geen ervaring.
En je kunt het niet bereiken omdat het altijd nu en altijd hier is. Een ervaring vindt altijd plaats in tijd. En tijd is een verzinsel van de mind. Realisatie heeft niks met mind en niks met tijd te maken. Je zou kunnen zeggen dat je het hooguit over het hoofd kunt zien.
Het is niks én het is alles. Zo lekker simpel!
Je hoeft bijvoorbeeld geen vegetariër te worden of te mediteren. Natuurlijk kan de realisatie zich voordoen tijdens het staren naar een kaarsje of het eten van een tofu burger. Realisatie doet zich altijd ondanks en niet dankzij het middel voor. Een lekkere hamburger of gestoord worden van irritant malende gedachten kunnen je eveneens doen realiseren dat "dit" het is.
Het heeft niks te maken met welk idee, concept of mening dan ook. Dus ook niet met bovenstaande.
Hoewel je voorkeur kunt hebben voor de ene levenshouding boven de andere, voor realisatie maakt het allemaal niet uit.
Ik herhaal het nog eens. Het is geen ervaring. Helemaal niks mis mee als jij het leuk of prettig vindt om mystieke ervaringen te hebben. Maar realisatie is geen ervaring.
En je kunt het niet bereiken omdat het altijd nu en altijd hier is. Een ervaring vindt altijd plaats in tijd. En tijd is een verzinsel van de mind. Realisatie heeft niks met mind en niks met tijd te maken. Je zou kunnen zeggen dat je het hooguit over het hoofd kunt zien.
Het is niks én het is alles. Zo lekker simpel!
woensdag 28 maart 2012
Zelfonderzoek
Zelfonderzoek kan helpen bij het ontdekken van je ware aard. Het woord ontdekken zegt het al. Je ware aard, of verlichting, is niet iets wat je toevoegt. Het is, zoals vaak zo mooi gezegd wordt, je natuurlijke staat van zijn.
Alle aannames, gedachten, interpretaties, ideeën, enz. die we over onszelf en de wereld hebben, zijn feitelijk niks anders dan een sluier die onze ware aard lijkt te bedekken. Deze sluier wordt ook wel illusie, zinsbegoocheling of Maya genoemd.
Ik zeg met opzet "lijkt te bedekken". Want feitelijk is er niks bedekt. Je kunt hooguit spreken van een misverstand of identificatie met een deel van het geheel. En identificatie is van de mind. Het is een gedachte, zoals alles slechts een gedachte is.
Tony Parsons noemt het dan ook "Het open geheim". Het is een geheim zolang we geloven dat er een afgescheiden ik bestaat. En het is open omdat het voor iedereen altijd en overal aanwezig is.
Zelfonderzoek kan dus helpen om deze afgescheiden ik, deze sluier, te ont-dekken, of nog beter gezegd, te ontmantelen. Als het misverstand rondom je vermeende identiteit, als zijnde een afgescheiden deel van het geheel, als identificatie met je lichaam en alles wat zich via de zintuigen voor lijkt te doen, wordt doorzien en oplost, dan is er onmiddellijk helder zien en zijn. En dat is heel gewoon en heel simpel.
Een mooie manier van zelfonderzoek vind ik de zen koan "Who is in?", ofwel "Wie ben ik?".
Maar daarover een volgende keer meer.
Alle aannames, gedachten, interpretaties, ideeën, enz. die we over onszelf en de wereld hebben, zijn feitelijk niks anders dan een sluier die onze ware aard lijkt te bedekken. Deze sluier wordt ook wel illusie, zinsbegoocheling of Maya genoemd.
Ik zeg met opzet "lijkt te bedekken". Want feitelijk is er niks bedekt. Je kunt hooguit spreken van een misverstand of identificatie met een deel van het geheel. En identificatie is van de mind. Het is een gedachte, zoals alles slechts een gedachte is.
Tony Parsons noemt het dan ook "Het open geheim". Het is een geheim zolang we geloven dat er een afgescheiden ik bestaat. En het is open omdat het voor iedereen altijd en overal aanwezig is.
Zelfonderzoek kan dus helpen om deze afgescheiden ik, deze sluier, te ont-dekken, of nog beter gezegd, te ontmantelen. Als het misverstand rondom je vermeende identiteit, als zijnde een afgescheiden deel van het geheel, als identificatie met je lichaam en alles wat zich via de zintuigen voor lijkt te doen, wordt doorzien en oplost, dan is er onmiddellijk helder zien en zijn. En dat is heel gewoon en heel simpel.
Een mooie manier van zelfonderzoek vind ik de zen koan "Who is in?", ofwel "Wie ben ik?".
Maar daarover een volgende keer meer.
dinsdag 27 maart 2012
Wie is Jed Mckenna?
Jed McKenna heeft 4 boeken geschreven over spirituele verlichting, achtereenvolgens getiteld:
Zelf zegt Jed Mckenna verlicht te zijn. Dit betekent voor hem dat hij zich in een permanente staat van non-duaal bewustzijn bevindt.
Op de achterflap van zijn boek "Spiritueel incorrecte verlichting" staat, en ik citeer:
Ik heb ze met veel plezier en herkenning gelezen. De spirituele bijsluiter aan het begin van het derde boek is echt hilarisch en vooral bijzonder bevrijdend te noemen. Niet geschikt waarschijnlijk voor de tere spirituele (super)ego's onder ons.
Anyway, waarom schrijf ik vandaag dit artikel? De laatste tijd ben ik namelijk niet zo actief op mijn weblog. Twee redenen komen in mij op. In de eerste plaats is alles wat er toe doet, niks dus, gezegd en in de tweede plaats, en dit is eigenlijk de enige ware reden, als er niet geschreven wordt, wordt er niet geschreven. En dat heeft niks met mij te maken. En zo is het!
Maar nu de reden voor het schrijven van dit artikel. Gisteren kwam ik op het internet toevallig een artikel tegen in de Koorddanser, een spiritueel maandblad, waarin vermeld wordt dat de ware identiteit van Jed McKenna binnenkort eindelijk prijs gegeven wordt. In de volgende editie van de Koorddanser zal zijn naam onthuld worden. Er staat nu al vermeld dat zijn voornaam Peter is. Peter Pan misschien?
Goed, over niet al te lange tijd zullen we het weten.
Voor alle Jed Mckenna geïnteresseerden, hieronder nog even de link naar het artikel in de Koorddanser: http://kd.nl/2012/03/22/koorddanser-onthult-ware-identiteit-jed-mckenna/
Tot de volgende keer!
NB Inmiddels is het enkele uren later en blijkt de pagina niet meer te bestaan. Wellicht is het de bedoeling dat het mysterie rondom Jed McKenna een mysterie blijft.
Zou het een 1 april grap zijn???
Hier kun je zien hoe het artikel er uit zag.
- Spirituele verlichting? Vergeet het maar!
- Spiritueel incorrecte verlichting
- Spirituele oorlogvoering
- Notities
Zelf zegt Jed Mckenna verlicht te zijn. Dit betekent voor hem dat hij zich in een permanente staat van non-duaal bewustzijn bevindt.
Op de achterflap van zijn boek "Spiritueel incorrecte verlichting" staat, en ik citeer:
"McKenna's boeken zijn geschreven voor mensen die genoeg hebben van de hele spirituele mallemolen en er klaar voor zijn om de realiteit van het proces van het wakker worden te ondergaan. Dit compromisloze boek kan daarbij helpen. Het kan schokken, wakker schudden, ontroeren, confronteren en misschien zelfs wel "verlichten", maar koud laten zal het niemand".Zelf heb ik de boeken alweer enkele jaren terug gelezen en ik was erg enthousiast. Eindelijk iemand die, net als Tony Parsons trouwens, korte metten maakt met de hele spirituele santenkraam en loze beloftes die daar vaak bijhoren. Als je wilt investeren in, en werken aan een groot spiritueel ego, blijf het dan vooral zoeken op de spirituele markt. Maar als je echt geïnteresseerd bent in de aard van verlichting, de waarheid en zelfrealisatie kan ik je bovenstaande boeken echt aanraden.
Ik heb ze met veel plezier en herkenning gelezen. De spirituele bijsluiter aan het begin van het derde boek is echt hilarisch en vooral bijzonder bevrijdend te noemen. Niet geschikt waarschijnlijk voor de tere spirituele (super)ego's onder ons.
Anyway, waarom schrijf ik vandaag dit artikel? De laatste tijd ben ik namelijk niet zo actief op mijn weblog. Twee redenen komen in mij op. In de eerste plaats is alles wat er toe doet, niks dus, gezegd en in de tweede plaats, en dit is eigenlijk de enige ware reden, als er niet geschreven wordt, wordt er niet geschreven. En dat heeft niks met mij te maken. En zo is het!
Maar nu de reden voor het schrijven van dit artikel. Gisteren kwam ik op het internet toevallig een artikel tegen in de Koorddanser, een spiritueel maandblad, waarin vermeld wordt dat de ware identiteit van Jed McKenna binnenkort eindelijk prijs gegeven wordt. In de volgende editie van de Koorddanser zal zijn naam onthuld worden. Er staat nu al vermeld dat zijn voornaam Peter is. Peter Pan misschien?
Goed, over niet al te lange tijd zullen we het weten.
Voor alle Jed Mckenna geïnteresseerden, hieronder nog even de link naar het artikel in de Koorddanser: http://kd.nl/2012/03/22/koorddanser-onthult-ware-identiteit-jed-mckenna/
Tot de volgende keer!
NB Inmiddels is het enkele uren later en blijkt de pagina niet meer te bestaan. Wellicht is het de bedoeling dat het mysterie rondom Jed McKenna een mysterie blijft.
Zou het een 1 april grap zijn???
Hier kun je zien hoe het artikel er uit zag.
vrijdag 2 maart 2012
Het Zelf
Er is niets dan het Zelf, en jij bent Dat.
Wees dus gewoon dat wat je bent.
Een andere mogelijkheid is er niet.
Bron "Sprekende stilte"
Leven en leer van Sri Ramana Maharshi
door Han van den Boogaard.
Wees dus gewoon dat wat je bent.
Een andere mogelijkheid is er niet.
Bron "Sprekende stilte"
Leven en leer van Sri Ramana Maharshi
door Han van den Boogaard.
dinsdag 28 februari 2012
Citaat van de dag
Aangezien er geen apart bewustzijn is om dat-wat-is te kennen,
is dat-wat-is het bewustzijn zelf.
Ik ben Dat.
Shri Ramana Maharshi
Leven en leer van Sri Ramana Maharshi
door Han van den Boogaard.
donderdag 12 januari 2012
Leven in het Hier en Nu
Is er iets anders dan het hier en nu? Elke keer als ik iets hoor of lees over leven in het hier en nu vraag ik me af: "Is er ooit iets anders dan het hier en nu?" Hoe kun je ooit niet in het hier en nu leven? Dat is helemaal niet mogelijk.
Zelfs als je nu allerlei gedachten hebt over een vermeend verleden of je zorgen maakt over een vermeende toekomst dan ben je nog altijd hier en is het nog altijd nu. Het is een rechtstreekse ervaring van gedachten die zich hier en nu voordoen.
Dus wat is de zin van alle methodes om je in het hier en nu te brengen? In het gunstigste geval realiseer je je dat je altijd al hier en nu bent. Dat er niks maar dan ook niks is wat je uit het hier en nu kan halen.
Dus wat je ook doet, hoe je het ook doet je bent altijd al de springlevende ervaring van Hier en Nu Zijn!
Zelfs als je nu allerlei gedachten hebt over een vermeend verleden of je zorgen maakt over een vermeende toekomst dan ben je nog altijd hier en is het nog altijd nu. Het is een rechtstreekse ervaring van gedachten die zich hier en nu voordoen.
Dus wat is de zin van alle methodes om je in het hier en nu te brengen? In het gunstigste geval realiseer je je dat je altijd al hier en nu bent. Dat er niks maar dan ook niks is wat je uit het hier en nu kan halen.
Dus wat je ook doet, hoe je het ook doet je bent altijd al de springlevende ervaring van Hier en Nu Zijn!
woensdag 4 januari 2012
Paradox
Laatst werd ik aangesproken door een lezer van mijn blog. Zij schreef onder anderen dat zij niet zo houdt van statements.
Persoonlijk ben ik het helemaal met haar eens. Ik houd zelf ook niet zo van statements. Een statement, een bewering is wat mij betreft niet meer dan een gedachte, een idee of concept. En geen enkele gedachte of bewering is absoluut waar. Het is maar net waar het denken op dat moment de meeste voorkeur aan geeft. En het denken is altijd gekoppeld aan een persoonlijke agenda. Verder zijn er natuurlijk op relatief niveau afspraken gemaakt over wat we met elkaar als "waar" ervaren.
Wat mij opviel is dat de uitspraak "ik houd niet zo van statements" als zodanig ook een statement is. Het is een uitspraak die zichzelf tegenspreekt en dus een paradox.
In de Advaita Vedanta wordt veelvuldig gebruik gemaakt van paradoxen. Als je op zoek bent naar de absolute Waarheid dan kan het niet anders dat je nog al eens tegen tegenstrijdigheden aanloopt.
Het denken is in zichzelf al een tegenstrijdig, dualistisch gegeven. Het beweegt zich van hier naar daar, in een denkbeeldige tijd en ruimte, en kan niet anders dan dat wat Heel is verdelen. Dat is de functie van het denken. Voor woorden geldt hetzelfde.
Daar waar het hier om gaat, kan dus nooit middels woorden en het denken uitgelegd dan wel begrepen worden. Hooguit kunnen ze leiden tot een allesbevrijdend Inzicht waarin het denken stopt en de Waarheid voorbij de woorden begrepen wordt.
Elke discussie over dit onderwerp is dan ook gedoemd te mislukken. Omdat alles wat je erover zegt niet werkelijk klopt.
Zelfrealisatie gaat over het ontdekken van je ware natuur, de absolute Waarheid. Zelfrealisatie gaat over dat wat, zonder twijfel, zonder tegenstellingen, absoluut waar is. Het gaat over de ontdekking van jouw conceptloze Zelf, ook wel Bewustzijn genoemd.
En ondanks dat geen enkel concept, geen enkele bewering op de Waarheid van toepassing is, zijn er alleen woorden als gereedschap om je, in het gunstigste geval, tot de rand van de Waarheid te brengen. Eenmaal over die rand rest en rust niks anders dan oneindige vrijheid en grenzeloos bestaan van waaruit de hele manifestatie oprijst en weer in terugkeert.
De grootste paradox in het hele zoekproces is dan ook dat we ons Zelf nooit zullen kennen. Wat we uiteindelijk zijn kunnen we niet kennen. Daarom duurt de zoektocht vaak ook zo lang. Het denken blijft maar zoeken en zoeken naar iets wat het nooit zal vinden en nooit zal begrijpen. En toch moet het veelal zoeken om dit Zelf, dit niet-iets te vinden.
Als laatste een uitspraak van een bekende Nederlandse Advaita leraar Jan van Delden.
"Ik weet niks, maar dat weet ik wel verdomd zeker".
Persoonlijk ben ik het helemaal met haar eens. Ik houd zelf ook niet zo van statements. Een statement, een bewering is wat mij betreft niet meer dan een gedachte, een idee of concept. En geen enkele gedachte of bewering is absoluut waar. Het is maar net waar het denken op dat moment de meeste voorkeur aan geeft. En het denken is altijd gekoppeld aan een persoonlijke agenda. Verder zijn er natuurlijk op relatief niveau afspraken gemaakt over wat we met elkaar als "waar" ervaren.
Wat mij opviel is dat de uitspraak "ik houd niet zo van statements" als zodanig ook een statement is. Het is een uitspraak die zichzelf tegenspreekt en dus een paradox.
In de Advaita Vedanta wordt veelvuldig gebruik gemaakt van paradoxen. Als je op zoek bent naar de absolute Waarheid dan kan het niet anders dat je nog al eens tegen tegenstrijdigheden aanloopt.
Het denken is in zichzelf al een tegenstrijdig, dualistisch gegeven. Het beweegt zich van hier naar daar, in een denkbeeldige tijd en ruimte, en kan niet anders dan dat wat Heel is verdelen. Dat is de functie van het denken. Voor woorden geldt hetzelfde.
Daar waar het hier om gaat, kan dus nooit middels woorden en het denken uitgelegd dan wel begrepen worden. Hooguit kunnen ze leiden tot een allesbevrijdend Inzicht waarin het denken stopt en de Waarheid voorbij de woorden begrepen wordt.
Elke discussie over dit onderwerp is dan ook gedoemd te mislukken. Omdat alles wat je erover zegt niet werkelijk klopt.
Zelfrealisatie gaat over het ontdekken van je ware natuur, de absolute Waarheid. Zelfrealisatie gaat over dat wat, zonder twijfel, zonder tegenstellingen, absoluut waar is. Het gaat over de ontdekking van jouw conceptloze Zelf, ook wel Bewustzijn genoemd.
En ondanks dat geen enkel concept, geen enkele bewering op de Waarheid van toepassing is, zijn er alleen woorden als gereedschap om je, in het gunstigste geval, tot de rand van de Waarheid te brengen. Eenmaal over die rand rest en rust niks anders dan oneindige vrijheid en grenzeloos bestaan van waaruit de hele manifestatie oprijst en weer in terugkeert.
De grootste paradox in het hele zoekproces is dan ook dat we ons Zelf nooit zullen kennen. Wat we uiteindelijk zijn kunnen we niet kennen. Daarom duurt de zoektocht vaak ook zo lang. Het denken blijft maar zoeken en zoeken naar iets wat het nooit zal vinden en nooit zal begrijpen. En toch moet het veelal zoeken om dit Zelf, dit niet-iets te vinden.
Als laatste een uitspraak van een bekende Nederlandse Advaita leraar Jan van Delden.
"Ik weet niks, maar dat weet ik wel verdomd zeker".
zondag 1 januari 2012
Vingerwijzingen naar de maan
Al vele eeuwen wordt er op verschillende manieren gesproken en geschreven over verlichting of zelfrealisatie. Verschillende stromingen en tradities brachten verschillende leraren, meesters en methodes voort. (En andersom natuurlijk.)
Grote, inmiddels overleden, meesters als Boeddha, Jezus, Nisargadatta Maharaj, Ramana Maharshi, Osho, en vele anderen, hebben allemaal hun eigen manier gehad om hun boodschap door te geven. Ook nu worden er door hedendaagse leraren verschillende woorden en methodes gebruikt om hun boodschap te verspreiden.
Wat al deze woorden gemeen hebben is dat ze bedoeld zijn als de zogeheten "vingerwijzingen naar de maan".
In essentie wijzen ze allemaal naar hetzelfde. Of er nu veel of weinig woorden gebruikt worden, wel of geen methodes aangeprijsd worden, de essentie van al deze leringen is non-dualistisch.
Een bekende, van oorsprong oosterse stroming is de Advaita Vedanta. Letterlijk betekent dit niet-twee. Het is een non-dualistische beschouwing en visie op de aard van het leven en wat zich daarin schijnbaar voordoet. Maar non-dualiteit is natuurlijk in geen enkel concept te vatten. Het wordt niet-twee genoemd in plaats van één want tegenover één zou je weer wat anders kunnen zetten.
Jij als op zichzelf staand persoon, de vermeende doener, diegene die alle ervaringen claimt, bestaat niet werkelijk. Die "jij" die jij denkt te zijn is een illusie, niet meer dan een gedachte. Feitelijk is die "jij" niet meer dan een biologische lichamelijke contractie ontstaan als gevolg van projectie, spiegeling en identificatie van het Zelf in en aan een vermeende buitenwereld. En deze illusie, die vermeende jij dus, bedekt of versluiert jouw ware aard.
Door je aandacht grotendeels te richten op alle bewegingen die zich voordoen in en als dit Zelf (eenheid in ontelbare vormen), zie je dit Zelf makkelijk over het hoofd. Eenheid, open ruimte, bron, helderheid, verlichting, zien, kennendheid, waarheid, Liefde, God, dat wat al dat ervaren van al die bewegingen mogelijk maakt, zijn allemaal woorden die gebruikt worden om te verwijzen naar dat Zelf, "Dat" wat jij werkelijk bent.
Jij (als persoon) bent en blijft slechts een denkbeeldige verschijning (beweging) in deze bron en kan als zodanig nooit op welke manier dan ook dit geheel omvatten. Verlichting of zelfrealisatie is voor jou dus ook niet te bereiken door wat dan ook toe te voegen of te veranderen aan jezelf.
"Jij" als bron bent al het geheel én alles wat zich daarin voordoet. "Jij" bent al dit conceptloze Zelf.
Zelfrealisatie is niks anders dan de springlevende onmiddellijke (zonder voorwaarden) ervaring van hier-nu zijn. En dat is altijd al het geval voor iedereen. Of je het nu weet of niet. Het is Zien (en dat heeft niks met je ogen te maken) dat het leven, inclusief jou en mij, zich helemaal vanzelf, moeiteloos en spontaan ontvouwt zonder dat je daar iets aan kunt en hoeft te doen.
En om terug te komen op de verschillende methodes, leraren en meesters. Zij wijzen allemaal naar "dat". En dat doen zij allemaal op hun geheel eigen wijze. Ik kan me zo voorstellen dat ook de tijdgeest hier een belangrijke rol in speelt.
De ene leraar spreekt je meer aan dan de ander. Net zoals de ene, of juist geen, methode je meer aanspreekt dan de andere. Soms ben je voorbij welke methode of leraar dan ook. En soms ook niet. De realisatie laat zich niet voorspellen en kun je niet afdwingen. Ook zonder überhaupt ooit van dit onderwerp gehoord te hebben kun je, bij een bezoek aan de slager, tijdens het drinken van een biertje of een wandeling in het park ineens het licht zien.
Elke verschijningsvorm heeft zijn eigen weg te gaan.
Voor sommigen is het gelijk duidelijk en anderen doen er jaren over voor het werkelijke Inzicht gerealiseerd wordt. En ook na de realisatie gaat iedere verschijning gewoon verder op zijn of haar eigen weg. Met dien verstande dat het dan klaar en helder is dat het niet meer en minder is dan dat: een denkbeeldige verschijning op een denkbeeldige weg.
Het is niet te voorspellen wat er gebeurt als je "Het" eenmaal ziet. De één zal er nooit een woord (meer) over zeggen en gaat gewoon verder met zijn of haar leven. Getuige ook de bekende Zen uitspraak: "Voor verlichting hout hakken en water dragen en na verlichting hout hakken en water dragen". De ander schreeuwt het daarentegen bijna van de daken om toch maar uiting te geven aan "dat". En alle vormen daar tussen in. Soms is de beker zo vol dat hij overstroomt. Het wil gezegd worden, het wil gedeeld worden. Hoe dat zich voordoet is niet aan jou. Niemand beslist welk dansje hij of zij doet. Er is weten dat het er niet toe doet. Dat er geen voorwaarden zijn en geen juiste manier.
Dus je kunt je blindstaren op de wijzende vinger, hem er zelfs afbijten, maar dan mis je waar het werkelijk om gaat. De vinger en de woorden zijn op zich niet interessant. Woorden zijn nooit de waarheid. De waarheid dat ben Jij.
Grote, inmiddels overleden, meesters als Boeddha, Jezus, Nisargadatta Maharaj, Ramana Maharshi, Osho, en vele anderen, hebben allemaal hun eigen manier gehad om hun boodschap door te geven. Ook nu worden er door hedendaagse leraren verschillende woorden en methodes gebruikt om hun boodschap te verspreiden.
Wat al deze woorden gemeen hebben is dat ze bedoeld zijn als de zogeheten "vingerwijzingen naar de maan".
In essentie wijzen ze allemaal naar hetzelfde. Of er nu veel of weinig woorden gebruikt worden, wel of geen methodes aangeprijsd worden, de essentie van al deze leringen is non-dualistisch.
Een bekende, van oorsprong oosterse stroming is de Advaita Vedanta. Letterlijk betekent dit niet-twee. Het is een non-dualistische beschouwing en visie op de aard van het leven en wat zich daarin schijnbaar voordoet. Maar non-dualiteit is natuurlijk in geen enkel concept te vatten. Het wordt niet-twee genoemd in plaats van één want tegenover één zou je weer wat anders kunnen zetten.
Jij als op zichzelf staand persoon, de vermeende doener, diegene die alle ervaringen claimt, bestaat niet werkelijk. Die "jij" die jij denkt te zijn is een illusie, niet meer dan een gedachte. Feitelijk is die "jij" niet meer dan een biologische lichamelijke contractie ontstaan als gevolg van projectie, spiegeling en identificatie van het Zelf in en aan een vermeende buitenwereld. En deze illusie, die vermeende jij dus, bedekt of versluiert jouw ware aard.
Door je aandacht grotendeels te richten op alle bewegingen die zich voordoen in en als dit Zelf (eenheid in ontelbare vormen), zie je dit Zelf makkelijk over het hoofd. Eenheid, open ruimte, bron, helderheid, verlichting, zien, kennendheid, waarheid, Liefde, God, dat wat al dat ervaren van al die bewegingen mogelijk maakt, zijn allemaal woorden die gebruikt worden om te verwijzen naar dat Zelf, "Dat" wat jij werkelijk bent.
Jij (als persoon) bent en blijft slechts een denkbeeldige verschijning (beweging) in deze bron en kan als zodanig nooit op welke manier dan ook dit geheel omvatten. Verlichting of zelfrealisatie is voor jou dus ook niet te bereiken door wat dan ook toe te voegen of te veranderen aan jezelf.
"Jij" als bron bent al het geheel én alles wat zich daarin voordoet. "Jij" bent al dit conceptloze Zelf.
Zelfrealisatie is niks anders dan de springlevende onmiddellijke (zonder voorwaarden) ervaring van hier-nu zijn. En dat is altijd al het geval voor iedereen. Of je het nu weet of niet. Het is Zien (en dat heeft niks met je ogen te maken) dat het leven, inclusief jou en mij, zich helemaal vanzelf, moeiteloos en spontaan ontvouwt zonder dat je daar iets aan kunt en hoeft te doen.
En om terug te komen op de verschillende methodes, leraren en meesters. Zij wijzen allemaal naar "dat". En dat doen zij allemaal op hun geheel eigen wijze. Ik kan me zo voorstellen dat ook de tijdgeest hier een belangrijke rol in speelt.
De ene leraar spreekt je meer aan dan de ander. Net zoals de ene, of juist geen, methode je meer aanspreekt dan de andere. Soms ben je voorbij welke methode of leraar dan ook. En soms ook niet. De realisatie laat zich niet voorspellen en kun je niet afdwingen. Ook zonder überhaupt ooit van dit onderwerp gehoord te hebben kun je, bij een bezoek aan de slager, tijdens het drinken van een biertje of een wandeling in het park ineens het licht zien.
Elke verschijningsvorm heeft zijn eigen weg te gaan.
Voor sommigen is het gelijk duidelijk en anderen doen er jaren over voor het werkelijke Inzicht gerealiseerd wordt. En ook na de realisatie gaat iedere verschijning gewoon verder op zijn of haar eigen weg. Met dien verstande dat het dan klaar en helder is dat het niet meer en minder is dan dat: een denkbeeldige verschijning op een denkbeeldige weg.
Het is niet te voorspellen wat er gebeurt als je "Het" eenmaal ziet. De één zal er nooit een woord (meer) over zeggen en gaat gewoon verder met zijn of haar leven. Getuige ook de bekende Zen uitspraak: "Voor verlichting hout hakken en water dragen en na verlichting hout hakken en water dragen". De ander schreeuwt het daarentegen bijna van de daken om toch maar uiting te geven aan "dat". En alle vormen daar tussen in. Soms is de beker zo vol dat hij overstroomt. Het wil gezegd worden, het wil gedeeld worden. Hoe dat zich voordoet is niet aan jou. Niemand beslist welk dansje hij of zij doet. Er is weten dat het er niet toe doet. Dat er geen voorwaarden zijn en geen juiste manier.
Dus je kunt je blindstaren op de wijzende vinger, hem er zelfs afbijten, maar dan mis je waar het werkelijk om gaat. De vinger en de woorden zijn op zich niet interessant. Woorden zijn nooit de waarheid. De waarheid dat ben Jij.
Abonneren op:
Posts (Atom)