Als je eenmaal op het pad belandt van zelfonderzoek dan kan er "op enig moment" inzicht ontstaan in wie of wat je wezenlijk bent.
Bij een ieder verloopt dat op een geheel eigen wijze. Mentale kennis is iets anders dan een inzicht. Het is dan Helder, het is In Zicht. Dit heeft niks met het denken te maken. Er kunnen zich op deze weg meerdere inzichten voordoen.
Bijvoorbeeld het inzicht dat jouw weg in werkelijkheid geen weg is omdat alles wat er gebeurt altijd nu gebeurt. Het verleden is slechts een gedachte aan een vermeend verleden en de toekomst slechts een gedachte aan een vermeende toekomst.
Deze inzichten kunnen leiden tot een alles omvattend totaal inzicht. Dit kun je zelfrealisatie noemen.
Het denken, wat uit aangeleerde concepten bestaat, kan dit niet bevatten. Het is slechts een tijdelijke ijle verschijning in Zijn. Hoeveel gedachten je "denken" (het denken bestaat feitelijk niet) ook aan elkaar koppelt, je kan jezelf er niet in ontdekken. Ook gedachten zelf zijn nergens te vinden. Er lijkt iets te zijn maar als je kijkt dan zie je niets. Beter gezegd niet-iets.
Kleine kinderen kijken vaak met veel verwondering om zich heen. Mijn oppaskindje is hier een prachtig voorbeeld van. Het is geweldig om zijn enthousiasme en regelrechte bliss te zien als hij bezig is de wereld te ontdekken.
Alles wat nieuw is wil hij zien, aanraken en onderzoeken. Bij hem zie je heel duidelijk dat alleen al het feit dat hij "is" voldoende is om vreugde te zijn. Het eerste wat hij doet als hij hier naar binnen stapt is met grote ogen en een gezichtje waar de blijdschap van afstraalt naar de piano lopen. En dan zegt hij: "Die? Die? Open?" Hij is nog geen twee dus begint net een beetje te praten.
Er wordt wel eens gezegd dat vanaf het moment dat een kind leert dat een boom een boom genoemd wordt het nooit meer echt een boom zal zien maar vooral het concept boom zal waarnemen.
Wij maken tijdens het communiceren alleen maar gebruik van concepten. Alles heeft een naam en voor al het gekende is wel een woord. Dit is ook wel zo makkelijk anders wordt het erg moeilijk communiceren met elkaar.
Ook tijdens het zien van voor hem inmiddels bekende concepten is mijn oppaskindje nog steeds superenthousiast bij het zien van bijvoorbeeld onze piano. Het leven is simpel en eenvoudig. En taal, deze concepten, zijn voor hem geweldig omdat hij steeds beter leert aan te geven wat hij wil en niet wil.
Hoe meer helderheid en inzicht er ontstaat des te meer je door aangeleerde concepten heenkijkt. Een boom is dan ineens geen boom meer. Gedachten bestaan niet en jij al helemaal niet.
Taal is dualistisch. Nou ja, het woord taal natuurlijk niet. Het woord taal is een concept. En een concept is slechts een idee. Het bestaat niet werkelijk.
Kijk, dat bedoel ik nou. Ineens lijkt het allemaal erg ingewikkeld te worden. Terwijl het juist zo simpel is.
Met het Ene In Zicht is eigenlijk nergens meer iets over te zeggen. Niks wat je zegt klopt. Om de woorden van Jed McKenna maar eens te gebruiken: "Lies, lies and more lies".
Wat zeg je bijvoorbeeld als iemand pijn heeft en jij inziet dat er niemand is om pijn te hebben?
Een goede leraar of meester zal om het "valse" te ont-dekken alleen maar wijzen. Elke vraag zal hij of zij terugkoppelen naar jou. "Wie is het die dit vraagt?" "Wie is het die dit wil weten?" "Wie is die ik die pijn claimt?". "Wie ben ik?"
Een echte leraar wijst naar jou, naar Dit, dit niet-iets Zijn.
Als het ene Zelf is gerealiseerd dan is er simpelweg Zijn.
En gelukkig Zijn, verdrietig Zijn, verbaasd Zijn, blij Zijn, boos Zijn en bijvoorbeeld verrast Zijn, slechts golven in de oceaan.
Zie jij enig verschil tussen de golven en de oceaan?
Wijst het hele leven niet naar Jou?
Just ripples on the Surface of Being.
En bomen zijn gewoon weer bomen. Wel zo makkelijk!
