Ik heb al een tijd niet meer het idee, of de ervaring, dat ik door twee ogen naar buiten kijk. Er is zien, dat is waar. Maar dat is geen zien van hier naar daar, of van binnen naar buiten. In dat zien word ik als body/mind systeem ook gezien. Sinds ik mijn zelf niet meer kan lokaliseren als een vast punt of gegeven ergens in de ruimte, is er ook de directe ervaring dat alles zich in mij en als mij afspeelt.
Ik wist dit weliswaar al erg lang maar meer als een theorie dan een levende ervaring. Ik herinner me wel dat ik vroeger als kind op de fiets zat, van school naar huis fietste, en dacht: "Al die andere mensen op de fiets, die bestaan helemaal niet, dat ben ik allemaal zelf. Want er kan niet meer dan één zijn".
Ik vond het leven maar wonderlijk en verbaasde me over de veelheid aan vormen die schijnbaar aanwezig waren. Ik dacht vaak: "Ik weet zeker dat mijn leven een droom is. Ik hoef alleen nog maar even maar wakker te worden".
Ik had als kind ook wel lucide dromen. Dat zijn dromen waarin je weet dat je droomt. Ook in de droom zei ik dan tegen mezelf: "Dit is slechts een droom. Als je nu hier rustig gaat zitten of liggen, dan word je vanzelf wakker".
En dat werkte altijd. Ik werd dan gelijk wakker uit de droom.
Tsja, zo simpel ligt het wat mij betreft niet met betrekking tot de dagdroom. Dat lijkt toch behoorlijk echt allemaal. En even gaan zitten of liggen is helaas zelden tot nooit voldoende om er instant wakker van te worden.
Leo Hartong, de schrijver van "Ontwaken in de droom", zegt het volgende:
Doorzien dat de wereld van afzonderlijke objecten en individuen een illusie is, zou je lucide leven kunnen noemen. Het gaat hier dan ook niet over jouw persoonlijke ontwaken uit de droom. Wat zou een veronderstelde doener kunnen doen om een niet-doener te worden? Welke gedachte zou de denker voorbij het denken kunnen brengen? Hoe zou een illusie zichzelf kunnen doorzien?Leo verwoordt hier heel mooi dat het ego niet bij machte is om zichzelf buitenspel te zetten.
Dat is vechten tegen de bierkaai. En hoe meer moeite we gaan doen om dit middels welke methode dan ook te bereiken, des te steviger komt het ego juist in het zadel te zitten.
En toch, ondanks dat bij veel mensen dit een wel bekend gegeven is, duurt het vaak nog lang om dit echt te begrijpen. En dat is logisch want voor de doener, of juist de illusie van de doener, is het vrijwel onmogelijk zichzelf te doorzien.
En dus volgen we nog een groep, doen we nog een meditatie en gaan we naar een nog betere satsangleraar. En voor dit laatste kun je tegenwoordig te kust en te keur. De satsang gevers schieten als paddenstoelen uit de grond. De één na de ander heeft blijkbaar het licht gezien, dus take your pick. Je weet maar nooit, wie weet kom je er tijdens het bijwonen van zo'n satsang wel achter dat er nooit iemand is en zal zijn die zou kunnen ontwaken.
Je wordt wakker in de droom. Je realiseert je dat het een droom is. En vervolgens droom je vrolijk verder!
