Iets meer dan 2 jaar geleden ben ik benaderd door iemand van het online magazine Rust.nl. Kort gezegd is dit magazine opgezet voor mensen die rust willen vinden. Ik werd destijds gevraagd of ik het interessant zou vinden een inhoudelijke bijdrage te leveren, bijvoorbeeld in de vorm van een gastcolumn.
Omdat ik, om wat voor reden dan ook, niet gelijk een ja voelde, heb ik gezegd dat ik er over na zou denken. Daarna ben ik het eigenlijk vrij snel weer vergeten. Tot gisteren dus. Wellicht heeft het te maken met de lancering van mijn weblog een paar dagen geleden, maar in ieder geval speelt de gedachte een stukje te schrijven over rust sinds gisteren door mijn hoofd.
Rust is voor mij een gegeven. Rust ervaar ik niet als iets wat ik zou kunnen vinden of kwijt zou kunnen raken, maar is altijd aanwezig als ondergrond, ook wel "ongrond" genoemd.
Nu maak ik wel verschil tussen rust met een kleine letter en Rust met een hoofdletter. Op het persoonlijk vlak komen natuurlijk alle ervaringen voorbij, dus ook rust en onrust.
De ervaring van het liggen in een lekker warm bad heeft persoonlijk mijn voorkeur. Het is maar zelden dat ik daar niet rustig van geniet. Knuffelen met mijn man ervaar ik ook als zeer rustgevend.
Gewoon, zitten op de bank, het drinken van een kopje thee, genieten van het mooie, ruime en groene uitzicht, dat is Rust.
Ook ben ik gek op het lezen van een goed boek. Vooral liggend, met het leeskussen in mijn rug, op het warme waterbed. Ik heb een tijd gehad dat ik alleen maar boeken verslond over "Zelfrealisatie", met een voorkeur voor de "Advaita Vedanta-achtige (geen twee, nondualiteit) materie". Maar ook het lezen van een goede thriller vind ik fijn.
Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het voor mij al lang niet meer zoveel uitmaakt hoe ik me voel.
Rust met een hoofdletter is er namelijk altijd. Zowel voor, tijdens en voorbij elke ervaring is Rust aanwezig. Alleen heeft dat niks met mij, en daar bedoel ik mijn persoonlijkheid mee, te maken.
Rust is een gegeven, "Rust Is". Immers hoe zou ik onrust kunnen ervaren als er geen Rust aan ten grondslag ligt? Mijn persoonlijkheid is wat mij betreft sowieso een denkbeeldig en onrustig gegeven. De persoon wil heel vaak iets hebben wat er niet is of juist niet hebben wat er wel is. De persoon roept zichzelf in het leven door zichzelf te scheiden van de ervaring en maakt zo "Twee" van dat wat "Eén" is.
Dus hoe zou ik, behalve in de, meestal kortstondige, of zo je wilt iets langere, ervaring, ooit echt Rust kunnen vinden?
Om te vinden zal ik moeten zoeken. En door te zoeken ga ik juist weg bij dat wat Ik wezenlijk ben, namelijk Rust! En daar hoef, en kan ik zelfs, niks voor doen!
Rust is ook weten dat alles altijd precies goed is zoals het is, hoe "het" zich schijnbaar ook voordoet. Je bent altijd al heel en compleet. Dat kan niet anders.
Dus als je op zoek bent naar Rust zou ik je adviseren zelf een stap opzij te doen. Dan is er on-middellijk Rust!
Is dat niet rustgevend?
